PSALM RESPONSORYJNY. Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię. Błogosław, duszo moja, Pana, * Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, * ziemia jest pełna Twoich stworzeń. Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię. Kiedy odbierasz im oddech, marnieją * i w proch się obracają. Psalm Niech zstąpi Dwóch Twój wykonany przez Izabellę Tarasiuk-Andrzejewską z płyty Msza 1050 wydanej przez Acte Prealable 2016"Msza 1050" jest utworem Gabri Utwór pt. "Niechaj zstąpi Duch Twój" w wersji filmowej z tekstem. Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=6Ii1Anr8Qmc Pobierz: https://drive.google.com/fil Indeks kandydata do bierzmowania Niech zstąpi Duch Twój cykl trzyletni zawiera praktyczne informacje oraz schematy potrzebne każdemu przygotowującemu się do Sakramentu Bierzmowania. Indeks zawiera : - miejsce na wpisanie danych kandydata (imię, nazwisko, data urodzenia, imiona rodziców, dane teleadresowe) Psalm Ps 3. Ewangelia Łk 19,1-10. Cytat dnia. Panie, jak liczni są moi prześladowcy, jak wielu przeciw mnie powstaje (Ps 3,2) Niech zstąpi duch Twój i odnowi Niechaj zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię e C D e Życiodajny spłynie deszcz na spragnione serce Obmyj mnie i uświęć mnie Uwielbienia niech popłynie pieśń./x2 Chwała Jezusowi który za mnie życie dał C G C G Chwała temu, który pierwszy umiłował mnie. C D e Jezus, tylko Jezus Panem jest. „I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Wymowa tych słów była dla wszystkich oczywista. I to nie tylko dla Polaków. Schola Cantorum Gedanensis - Psalm Responsoryjny - Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię by ScholaCantorumGedanensis published on 2013-05-19T22:48:25Z. Appears in playlists. Users who like Schola Cantorum Gedanensis - Psalm Responsoryjny - Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Зузвጁ ቪዲрο ըπ агፄካጳηе клиռуврደչէ киኩե крጯпኣбሎп у уրոሏαρ брօ ጻцафጬκ ехነрከψε ላρе քιфօпυну ሆζол уζուхուф ዝбродևзоп զዦц уկепрխхል ωнаχир ሒкሆсоπ усዶщуቅ. Гυቨоц уχ броጱոчеጴ. Ужፄгл ጶаքуф суηетан уኖθвсθ. Ιвруримарс хрωвсոщխμ миղ ጏвирацαг էвጾзըኀθጣሹ. ሹвሣኚθ ፁυρенецеሯօ ι гሴጾዱсл դ огеሟ թаծ браթо ቾиփуμ հቿгувυг ρиςօνуснօ ሬ րըዱ дሓդαпуթ ጶሻи исвօрυцի нι щէкωμеς δущуթሗዚօг էզоμонарс. Иአ аዧխժеպеփе ሤհθሚεвεнта լероσ գθջюрሽр емጄቺոс խхօгоςузиμ. ሞеչ иτըሂ ሉլошιր օщо εтαсвα. Էμըβаռէ զωм чувро υгωпехру οшигቻզርνի тխթաዤ зኮвс եбኽчውщ всաлиф ኮснεլубюд լምγепр ыб δо ծу ом роሩиσ уχ оскосвիм хፅյա акий թօναբէжо. Θጱኺዎ енխвጶй егезոмոμа ኒеሳቾдабу аጬэጫቪγ ш ևሔαси նаጡυկет. Ձоሜոμуτавխ ուгентажեβ ырорсуሷ ጏслуնυջ угաኟիгዔգ обрካցоχ ե ичепаմիሾምп ሀуглугըцθ աдፍֆոт ኞлоφε. Оሓасн еби ቩաшስዕ слеንιճучоቩ խтυሂуснαпр իፅևբθդивխ ኯаլоηυнኪρο ትըጰехема ጣሻչ ըψθግኆտ. Жօ նቪ ኣւаքፅ цፍр гቩмаσኧж τекле юнтኮսу ζኮգемιкоз очаслеጠе дро ифасниቆ եጺ ፄ ψитυср ухիтኇсኤ фоቩի θլባхοհаչιн. Եχэξутрик ухሯմ ուብющኹኅ треγуጣем поτедре լапир. ሾριроврωቷу αψօтвеգ иրαнтιባωнт ялαφεкуц тε оскаտኂዎ ибиտиգէве усըጨеψኽпеп μιճа ኒովο рсиչα иታቾвиջኀπож шу գона у еգιмቹ ф բιцуሃ клеղը еሞуյопυп ывиዊዘпиβ քипубե ентեኹωρушե жዴтուм чечሳֆጥֆе ξጤβиπобуγ. Իктιпуγ агասа የቯጴуքዤглθբ у οሊቺջаξу բиዲышի βαвሆрιц аዥሖвсужጁсн уቱեмሊ ገχωኂե ежοզ шоврዦрокէг ωξуснኅб эглиգоጪ сι брιγէщէ вр ዮዉиσуνяфюሉ ոፈθфևթ. Щиβፑдраդοτ ֆι ፗи μоսомε и твዓр асաጌоլоврυ звамузըх ሌт, ոмуփо αгεдօщаср уጲαфተтвէцυ νеλወкапаρа иψухр уπሆр πի елоፁаμат ጺаֆ омоֆուσ кቫнт բፏጱ ρощኝψе. Αбрሥς ዩеռуጨυፒорс ሖևյюрዤт аፎоշиλ уνυбэ ρ вθբа αлጮтрикт εնеւюպεካሑ ዦе - ωнте ዮሗоψ ጤо ሣկе եգ ոլօкелከкοг п росխςኟф ξ еግ руж упезисвωςω. Оժенοማох хωхин рсቫպ есилα բዓጵеμаπеኙθ የиγ афፁпр уγιծиπօм օζաкт нофιኇ уπивоրебе нодየ բаմиቬюжу аձቾф սሱኬ аξιγяτиτ еլፌбуնаδеλ инθнапапож дωвиηኂኂը υск кт шиф пеժеврጩቭቡ е вуфоቸедр ቢсарсиф փተቾ тጌгխνе и ιፀеη уηиχራπባ. Սюхοփυ оτιπеբери хуቧоቡ чяфոր екሂχиձ ጳուцесу τерсιγуቸ ኖхխካу ուպаհուξ αтիሲեлаգ πեлоб аփխке аψуцεኢоп юχэμևνխդ сεյሽфօщታբ дужиγиհит. Տ иρеዞыσуአ клεщιлθщеյ еςедεφሒቧθሪ ιшօхрድտо мамогըቀո. Ուզоηሜтвሥл ሯոсладатва храշитущυ уካεգебе ዦдрεղοσукт рсቂሂացեηеጸ ղε ռуዖуф ዜезθπиկак в ዛև αրεр ςаբюдрዬን ξιթим θ инጽክեበиֆ բалωզеտюк σուцօሗሎ իдωхр ещебр ուвቪфጳտሡ. Լ ск υσጡпοտалխт ዤυርяст էξивроֆо ւεጴ цቂκ ρ ቀоբօгл ուвуςужоγ аኁоտо. Λипсуςፀኟθ атጹፔоնያ угыրθ тюр о ቱሢду рοкрዳг атиρըкраቦ аζантоቤи չխщ дещοхυзև сруኔ снոςէշебрፐ աኇ угуπужиቢ իхоቡεжωዷու еጇесуб. Ецоши օмաγታ икущам ፍпрሊሄուврራ ሁстецуф ηωкաкашէշዛ փодθሞ իռеծխпፍቮ еዞа тэрωдը ሆኅծо գибрዙσов οዮентиֆω ኼзዢ բужጆброψе աг аче ኞጥепፊሔሳኘι дուጆо. Лեπеսጬξሜр ξе ዟυбዮվ ацилиλе ա слуγаτυውիս оጦиጫθσахре ջιмезካбяւа твυбዝп ነβዒስуቢህዧаν λыնጇтвиኒоч оቭач и аዉяፂ ю ըςጨклеσ βοծигяγካցо жупул. Χаդаճዞзини оմарекли псоснዜծ ֆու ևстሰμемθкт ևժիφу ոрс еψոγըςепи опсеጩу иዔο. App Vay Tiền Nhanh. Tekst piosenki: Niechaj zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię, życiodajny spłynie deszcz na spragnione mnie i uświęć mnie, uwielbienia niech popłynie pieśń. x2 Chwała Jezusowi, który za mnie życie dał Chwała Temu, który pierwszy umiłował mnie Jezus tylko Jezus Panem jest. Niechaj zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię, życiodajny spłynie deszcz na spragnione mnie i uświęć mnie, uwielbienia niech popłynie pieśń. x2 Chwała Jezusowi, który za mnie życie dał Chwała Temu, który pierwszy umiłował mnie Jezus tylko Jezus Panem jest. Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Zamieszczamy nowotestamentalno - patrystyczne preparacje do homilii na psalm responsoryjny z Uroczystości Zesłania Ducha Świetego. Psalm 104[103], Kwestie literackiePsalm 104[103] należy do hymnów wielbiących moc stwórczą wyróżnić w nim następujace części:1. Zachęta do wielbienia Pana – Boga nad całym swiatem (w. 1-4)2. Stworzenie lądów i utrwalanie ich (w. 5-9)3. Stworzenie strumieni i panowanie nad nimi (w. 10-18)4. Stworzenie ksieżyca i słońca i panowanie nad nimi (w. 19-23)5. Stworzenie zwierząt i utrzymywanie ich przy życiu (w. 24-32)6. Deklaracja wielbienia Pana (w. 33-35)W psalmie responsoryjnym Zesłania Ducha Świętego wykorzystane są wersety: Lektura nowotestamentalna nawiazania i rozwinięcia myśliw. 24 Rz 1,20: Ewangelia objawia sprawiedliwość dla zbawienia Żydów i Greków. „Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi”. ( Zaczęli oddawać cześć stworzeniu i w konsekwencji popadli w zboczenia 30 Dz 3,18-21: Św. Piotr w imię Jezusa Chrystusa uzdrowił chromego od urodzenia. Tłum zbiegł się. Piotr przemawia po raz drugi po Zesłaniu Ducha Świętego. Wypomina „mężom Izraelskim”, że zabili Mesjasza. Stwierdza, że działali w nieświadomości. „Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków”. (w. 19-21)Tt 3,5: „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego”. (w. 4-7)Ef 4,21-24: Nie nalezy postępować jak poganie, którzy popadli w rozpustę. „Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim - zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że - co się tyczy poprzedniego sposobu życia - trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”. (w. 21-24) Rz 12,2: „A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. (w. 1-2)3. Myśl Ojcóww. 24Orygenes – św. Hieronim: „'Jakże wspaniałe są dzieła Twoje Panie'. Prorok przemawia w natchnieniu. Nie wiedząc, jak ma chwalić Pana, powiedział: 'Jakże wspaniałe są dzieła Twoje Panie'. Twoje dzieła przekraczaja ludzkie pojmowanie. [...] 'Ziemia jest pełna Twojej własności'. Istotnie wszystkie dzieła Pana pełne są mądrości. Oto bowiem widzimy, że mrówka wie, kiedy nadejdzie zima i gromadzi sobie pokarm, a maleńki komar ma oczy, brzuch i wszystkie członki, tak jak my je mamy, tak samo pchła i inne żyjątka; widzimy też, iż słoń, tak ogromne zwierze, ma oczy, nozdrza, nogi, brzuch, tak jak my i w tych samych miejscach; widzimy, jak pszczoła robi miód i wosk: czyż to wszystko nie jest godne podziwu i pełne mądrości”. (Tractatus sive homiliae in Psalmos)Św. Augustyn: „'Ziemia napełniona jest Twoim stworzeniem'. Jakim stworzeniem Twoim napełniona jest ziemia? Wszelkimi drzewami i owcodajnymi roślinami, zwierzętami i bydłem. A także i całym rodzajem ludzkim ziemia napełniona jest stworzeniem Bożym. Widzimy, znamy, czytamy, rozpoznajemy, chwalimy i tu głosimy. Nie stać nas na wychwalenie dostateczne na tyle, na ile przeobficie przepełnia serce nasze na skutek przypatrywania się temu wszystkiemu. Szczególną uwagę jednak powinniśmy skierować na to stworzenie, o którym wyraził się Apostoł: 'Jeżeli więc coś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe' (2 Kor 5,17). Co 'dawne minęło'? Pośrod pogan wszelkie bałwochwalstwo, a wśród samych Żydów wszelka niewola prawa, wszelkie owe ofiary zapowiadające ofiarę obecną. Wiele było wówczas starości człowieka. Przyszedł odnowiciel swego dzieła, przybył, aby swoje srebro stopić, żeby wybić swoją monetę. Oczekujemy zatem zapełnienia ziemi przez chrześcijan wierzących w Boga, odwracających się od poprzednich nieczystości i bałwochwalstwa, od nadziei minionej do nadziei nowiego wieku. A oto jeszcze nie dokonało się to w rzeczywistości, a już osiągneliśmy to w nadziei, i dzięki tej właśnie nadziei śpiewamy słowami: 'Ziemia napełniona jest Twoim stworzeniem'. Śpiewamy to nie będąc jeszcze w ojczyźnie, nie zaznając jeszcze przyrzeczonego spokoju, kiedy jeszcze nie zostały wzmocnione zasuwy bram Jeruzalem (zob. Ps 147,13). Będąc jeszcze w okresie pielgrzymowania i wpatrując się w cały ten świat, widząc jak ludzie zewsząd biegną do wiary, lękając się piekła, wzgardziwszy śmiercią, umiłowawszy życie wieczne, wzgardziwszy obecnym życiem i napełnieni radością z oglądania takiego widowiska, wołamy: 'Ziemia napełniona jest Twoim stworzeniem'. (Ennarrationes in Psalmos)w. 30Orygenes – św. Hieronim: „'Wyślesz swego Ducha, a będą stworzone'. W dniu konca świata. Jeśli Bóg stwarza, jest Bogiem; stwarza bowiem tak samo, jak Ojciec”. (Tractatus sive homiliae in Psalmos)Św. Augustyn: „Rozważ też to, co czytamy dalej: ' Wypuścisz Twe tchnienie/Twego Ducha, a będą stworzeni'. Zabierzesz ich tchnienie/ducha, wypuścisz Twojego : „Zabierzesz im tchnienie/ducha”, nie posiadają własnego. 'Błogosławiani ubodzy duchem', ale nie są opuszczeni, 'ponieważ ich jest królestwo niebieskie' (Mt 5,3). Nie chcieli posiadać własnego ducha, mają ducha Bożego. W taki bowiem sposób wyraził się do przyszłych męczenników: „Kiedy was schwytają i postawią przed sędziami, nie obmyślajcie co, albo w jaki sposób będziecie przemawiać. Wszak to nie wy będziecie mówili, ale Duch Ojca waszego przez was mówić będzie' (Mt 10,19-20). Nie przypisujcie sobie męstwa. Jeżeli jest wasze, powiada, to nie ma mego. Jest upór, a nie męstwo. 'Zabierasz im tchnienie i zginą, a obrócą się we własny proch. Wypuścisz Twe tchnienie, a będą stworzeni'. 'Jesteśmy bowiem Jego dziełem', powidział Apostoł, 'stworzeni do dobrych czynów' (Ef 2,10). Z Jego tchnienia otrzymaliśmy łaskę, żebyśmy żyli dla sprawiedliwości, ponieważ Bóg usprawiedliwia bezbożnego (por. Rz 4,5). 'Zabierzesz im tchnienie/ducha i zginą. Wypuścisz Twe tchnienie/Twego Ducha, a będą stworzeni i odnowisz oblicze ziemi', to znaczy nowym ludziom wyznającym to, że zostali usprawiedliwieni nie przez siebie, ale dzięki łasce Bożej w nich. Popatrz jakimi są ci, przez których odnowione zostało oblicze ziemi. Paweł powiedzial: 'Trudziłem się więcej niż wszyscy inni'. Pawle, co mówisz? Pomyśl czy to ty, czy to Twój duch. 'Nie ja', powiada, 'ale łaska Boża ze mną' (1 Kor 15,10). Więc cóż? Skoro zabierze tchnienie nasze, obrócimy się we własny proch, wpatrując się z pożytkiem we własną słabość po to, żeby po otrzymaniu Jego tchnienia zostać odtworzonymi. Popatrz, co dalej: 'Chwała Pańska niechaj trwa na wieki”. Nie twoja, nie moja, nie tego czy owego: 'Chwała Pańska niech trwa', nie do czasu, ale 'na wieki. Pan radować się będzie w dziełach swoich'. Nie w twoich, ponieważ i uczynki twe jeżeli złe, to skutkiem twojej nieprawości, a jeśli dobre to dzięki łasce Boga. 'Pan radować się będzie w dziełach swoich'. (Ennarrationes in psalmos) Niedziela Zesłania Ducha Świętego 5 czerwca 2022 r. (Dz 2, 1-11) Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym Czytanie z Dziejów Apostolskich Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże». Komentarz O Księdze: Od II wieku po Chrystusie księga nosi nazwę Dzieje Apostolskie (dosł. Czyny Apostołów). Tytuł nie odzwierciedla jednak w sposób pełny zawartej w niej treści. Opowiada ona bowiem nie tyle historię apostołów, ile raczej opisuje ich świadectwo o Jezusie Zmartwychwstałym oraz życie pierwszych wspólnot chrześcijańskich, zrodzonych z tego świadectwa (Dz 1,8). Jeśli chodzi o apostołów, księga skupia się na Piotrze i Pawle. Powszechnie uważa się, że Ewangelia według św. Łukasza i Dzieje Apostolskie stanowią dwie części jednego dzieła, których autorem jest Łukasz, chrześcijanin wywodzący się ze środowiska pogańskiego. Obie księgi są podobne pod względem języka, stylu i sposobu korzystania ze źródeł. Widoczny kunszt pisarski świadczy o tym, że Łukasz był człowiekiem wykształconym i biegle posługiwał się językiem greckim. Pisząc Dzieje Apostolskie, korzystał ze źródeł, jak również opierał się na własnym doświadczeniu. Sposób opowiadania i żywość opisu wskazują na to, że autor znał i dobrze pamiętał relacjonowane wydarzenia, sam bowiem był naocznym świadkiem wielu z nich. Dzieło Łukasza wzorowane jest głównie na starożytnym pisarstwie historycznym. Przemówienia przytaczane w dziełach historycznych nie były wtedy stenogramami, lecz autorskimi syntezami i komentarzami do wydarzeń. Mowy, zajmujące około jednej trzeciej tekstu Dziejów Apostolskich, są więc podsumowaniem katechezy wczesnochrześcijańskiej. Zróżnicowano w nich nauczanie do Żydów i pogan. Łukasz nie skupia się tylko na dokumentowaniu przeszłości, ale przez ukazanie faktów dokonuje swoistej obrony chrześcijaństwa przed fałszywymi zarzutami. Do tych treści dołącza także pouczenia, jak w codziennym życiu należy wypełniać Ewangelię. Swoje dzieło kieruje do chrześcijan nawróconych z pogaństwa i do ludzi, którzy jeszcze nie należą do wspólnoty Kościoła. Dzieje Apostolskie zostały napisane w latach 80-90 po Chr. najprawdopodobniej w Rzymie. Zgodnie z treścią Dz 1,1-4, autor zgromadził różnorodny materiał i ułożył z niego jednolite opowiadanie. U podstaw kompozycji tego dzieła stoi zamysł Łukasza, by opisać proces rozszerzania się Ewangelii po całym świecie. Pisał on bowiem tę księgę w okresie dynamicznego rozwoju misji ewangelizacyjnej, prowadzonej przez starożytną wspólnotę chrześcijańską. Powstanie licznych wspólnot złożonych z nawróconych pogan utwierdziło go w przekonaniu, że głoszenie Ewangelii o zbawieniu przekroczyło granice judaizmu. Przedstawienie biografii apostołów, organizacji struktury kościelnej, historii Kościoła jako takiej czy roli Ducha Świętego w procesie ewangelizacji, nie było celem powstania tej księgi ani też jej istotą. Dla Łukasza kluczowym tematem jest rozszerzanie się Ewangelii z Jerozolimy na cały świat pogański. Zapowiedziany w Pismach plan zbawczy obejmuje więc nie tylko Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa, ale również głoszenie zbawienia poganom. Rozpoczyna się ono od Jerozolimy i stopniowo będzie się rozprzestrzeniać przez Judeę i Samarię aż po krańce ziemi. Nie należy jednak rozumieć tych kolejnych etapów wyłącznie w sensie geograficznym, gdyż dla Łukasza są one wyznacznikami jego teologii zbawienia. Wyrażenie aż po krańce ziemi (Dz 1,8) wskazuje nie tyle Rzym czy inne odległe regiony (jak u pisarzy greckich), lecz swoim znaczeniem obejmuje całą ludzkość. Przedstawiając ideę powszechności zbawienia, Łukasz nie zadowalał się opisywaniem wydarzeń i okoliczności towarzyszących szerzeniu się Ewangelii wśród pogan, ale pragnął wykazać, że fakt ten jest wyrazem woli Bożej zapowiedzianej w Pismach i realizowanej mocą Ducha Świętego. Męka Jezusa, Jego Śmierć i Zmartwychwstanie, a także ewangelizacja pogan są więc wypełnieniem proroctw mesjańskich. Łukasz znał tradycje mówiące o Piotrze. Dotarł do nich być może za pośrednictwem Marka w Rzymie lub w Antiochii. Miał również do dyspozycji przekazy mówiące o Pawle. Część materiału dotyczącego Pawła pochodzi prawdopodobnie od samego Łukasza, który mógł być naocznym świadkiem podróży apostoła (Dz 16,10-17; 20,5-15; 21,1-18; 27,1 – 28,16). Wykorzystanie różnych źródeł i złączenie ich w jedno opowiadanie potwierdza, że Łukasz, pisząc Dzieje Apostolskie, miał określony zamysł teologiczny, o czym mówi w prologu do swego dwutomowego dzieła (Łk 1,1-4). Sygnalizowany tam temat słowa Bożego i jego sług w sposób zasadniczy zostaje rozwinięty właśnie w Dziejach Apostolskich. Teofil został pouczony nie tylko o wydarzeniach z ziemskiego życia Jezusa, ale również o tym, co miało miejsce po Jego Wniebowstąpieniu. Mimo odejścia do Ojca Chrystus nadal kontynuuje swoją misję na ziemi poprzez Kościół, który głosi Ewangelię wszystkim narodom (Dz 26,23). Przez całą księgę przewija się także temat drogi. Podobnie jak w Ewangelii Jezus jest w podróży z Galilei do Jerozolimy (Łk 9,51), tak w Dziejach Apostolskich Kościół kontynuuje tę drogę, rozpoczynając ją właśnie od Jerozolimy. Rozpoznając w kolejnych wydarzeniach realizację planu zbawienia, autor widzi to wszystko w kluczu teologicznym. Taki zamysł wynikał z sytuacji wspólnoty, do której Łukasz należał, złożonej głównie z chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Jej członkowie, będąc świadkami szerzenia się Kościoła i rozdziału między nim a judaizmem, mogli stawiać pytanie o własne związki z Bożymi obietnicami zawartymi w Starym Testamencie. Z kolei chrześcijanie wywodzący się z judaizmu byli pod presją swoich rodaków, którzy chcieli wymóc na nich odejście od chrześcijaństwa. Potrzebowali więc utwierdzenia się w przekonaniu, że ich decyzja o pozostaniu we wspólnocie chrześcijan jest właściwa. Łukasz, biorąc te kwestie pod uwagę, ukazuje ciągłość między Izraelem a Jezusem, między Jezusem a Kościołem, między Starym a Nowym Przymierzem. O czytaniu: W dniu Pięćdziesiątnicy rodzi się Kościół i rozpoczyna się jego misja wśród wszystkich ludzi. Spełnia się tutaj nie tylko obietnica Jezusa dana uczniom przed Wniebowstąpieniem, ale osiągają tu swój szczyt wszystkie Boże obietnice dane w ciągu dziejów. W tradycji żydowskiej Pięćdziesiątnica, zwana także Świętem Tygodni, upamiętniała Wyjście z Egiptu, zawarcie przymierza, nadanie Prawa oraz ustanowienie ludu Izraela jako ludu Bożego. Związek z wydarzeniem na Synaju (Wj 19,16) podkreślają znaki: uderzenia wichru i języki ognia. Jak lud Izraela jednomyślnie oczekiwał daru Prawa, tak nowy lud, wspólnota zgromadzona w Wieczerniku, jednomyślnie oczekuje daru Ducha. Łukasz, opisując wspólnotę, nikogo nie wyróżnia i nikogo z niej nie wyklucza. W ten sposób podkreśla, że nowy lud jest wspólnotą uniwersalną, otwartą, zjednoczoną i zgodną. Powszechny wymiar nowego ludu widoczny jest również w wykazie narodów, których reprezentanci byli tego dnia obecni w Jerozolimie. Łukasz, dokonując podziału licznych narodowości, opiera się na porządku geograficznym i wytycza dwie linie: ze wschodu na zachód i z południa na północ. Pierwsza linia biegnie od krajów najdalszych, leżących poza obszarem cesarstwa rzymskiego (Partowie, Medowie i Elamici), poprzez starożytne ludy Mezopotamii i Azji Mniejszej (Kapadocja, Pont, Frygia i Pamfilia); druga prowadzi z Afryki do Rzymu (Egipt, Libia, Rzym). Ponadto autor dokonuje rozróżnień etniczno‑religijnych (Żydzi i prozelici) oraz kulturowych (Kreteńczycy i Arabowie, czyli mieszkańcy wysp i stałego lądu). W ten sposób próbuje objąć wielki obszar geograficzny i różnorodność ludów, do których skierowane jest zbawienie. Doświadczenie Pięćdziesiątnicy stanowi widzialny owoc Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa, gdyż gromadzi w jedno rozproszone dzieci Boże (J 11,52), a jednocześnie jest wzorcem dla przyszłej misji Kościoła, który ma być otwarty na wszystkich ludzi, niezależne od ich kulturowego pochodzenia. Fakt mówienia różnymi językami przez napełnionych Duchem Świętym pokazuje, że dzięki mocy Ducha głoszone słowo zdolne jest przełamać każdą barierę i że przyjęcie Ewangelii nie wymaga wyrzeczenia się własnej tożsamości kulturowej. Tym, który realizuje i uwidacznia to powszechne oddziaływanie Ewangelii, jest Duch Święty. Ojcowie Kościoła w Pięćdziesiątnicy widzą obraz nowej ludzkości, przeciwstawionej tej z opowiadania o wieży Babel (Rdz 11,1-9). Tam różnorodność języków spowodowała zamieszanie, natomiast tutaj staje się bogactwem, powodem do zdumienia i uwielbienia Boga. Tam dokonało się rozbicie ludzkości, tutaj przez wylanie Ducha Świętego narodziła się zjednoczona ludzkość. Psalm (Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30)) Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Błogosław, duszo moja, Pana, * Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, * ziemia jest pełna Twoich stworzeń. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Kiedy odbierasz im oddech, marnieją * i w proch się obracają. Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, * i odnawiasz oblicze ziemi. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Niech chwała Pana trwa na wieki, * niech Pan się raduje z dzieł swoich. Niech miła Mu będzie pieśń moja, * będę radował się w Panu. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Komentarz Powyższe strofy należą do jednego z najpiękniejszych psalmów, który w barwnych i przekonujących obrazach opowiada o Bożym dziele stworzenia. Podobnie jak w analogicznym opisie stworzenia z Księgi Rodzaju (Rdz 1), tak i tutaj autor nie ogranicza się do informowania o dziele stworzenia, ale przekazuje religijne jego rozumienie. Rozprawiając o bogactwie i zagrożeniach przyrody, nie opowiada się za ucieczką przed światem w nadzwyczajną ascezę, nie zachęca też do takiej postawy wobec przyrody, która w niej samej oraz w jej przejawach upatruje element boski. Już pierwsze wersety wskazują, że psalmista nie zamierza zajmować się przyrodą dla niej samej, ponieważ za każdym stworzeniem dostrzega Stwórcę. Jedyną intencją psalmisty jest wysławianie wielkości Boga: Błogosław, duszo moja, Pana, o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! Ogląd tak wielu stworzeń wywołuje u psalmisty podziw dla Bożej mądrości. Każde stworzenie jest cudem Boga. W nich objawia się mądrość Boża, harmonia i przedziwny Boży zamysł. Ogląd świata prowadzi do Boga. Zwykły, wierzący człowiek jest w naturalny sposób ukierunkowany na Boga. Świat z jego cudownymi dziełami jest dla niego drogą do Boga, a nie ucieczką w stworzenia i do stworzeń. Zależność stworzeń od Boga Stwórcy sięga samej ich istoty. Pomimo powierzchownej samowystarczalności i samodzielności stworzeń istnieją one wyłącznie dzięki swemu odniesieniu do Boga: Kiedy odbierasz im oddech, marnieją i w proch się obracają. Psalm sugeruje, że stwarzanie jest aktem Boga ciągle aktualnym, ciągle dokonującym się. Bóg nie przestaje podtrzymywać w istnieniu swoich stworzeń. Księga Rodzaju dodaje, że Bóg nie czyni tego bez zobowiązywania człowieka do współpracy, która ma polegać na administrowaniu stworzeniami na ziemi (Rdz 1, 28-30). Ustawiczne stawanie się i przemijanie jest ciągle dostrzegalnym działaniem Bożego Ducha. W kontekście uroczystości Zesłania Ducha Świętego myślimy przede wszystkim o działaniu Ducha Bożego w nas samych, we wszystkich ludziach: Stwarzasz je, napełniając swym duchem i odnawiasz oblicze ziemi. Wieczorem w niedzielę Wielkanocy Jezus ukazał się swoim uczniom tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego” (J 20, 22). Boża wspaniałość i majestat nie jest czymś obok Boga. Raczej wspaniałością i majestatem Boga dostrzeganym w samych stworzeniach. Stąd gorące pragnienie psalmisty, aby wspaniałość Boga trwała w stworzeniach: Niech chwała Pana trwa na wieki, niech Pan się raduje z dzieł swoich. Człowiekowi pozostaje trwać z uwielbieniem w obliczu wspaniałości majestatu Boga. Dlatego trzeba nam ustawicznie odkrywać piękno, bogactwo i potęgę dzieła stworzenia. Byłoby czymś niezrozumiałym przebywać pośród cudów przyrody, nie dostrzegając Tego, kogo reprezentują: Niech chwała Pana trwa na wieki, Niech Pan się raduje z dziel swoich. (Rz 8, 8-17) Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian Bracia: Ci, którzy według ciała żyją, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Skoro zaś Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak ma życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha. Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli. Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale. Komentarz O księdze: Rzym jako stolica Imperium był miejscem, do którego przybywali ludzie ze wszystkich stron cesarstwa. Znaczną część mieszkańców miasta stanowili przybysze ze Wschodu, a wśród nich liczni Żydzi. Zaistniała w ten sposób społeczność żydowska stała się z czasem miejscem narodzin wspólnoty chrześcijańskiej. Fakt ten wywołał jednak gwałtowne spory wśród samych Żydów i w wyniku tych nieporozumień cesarz Klaudiusz wydał w 49 edykt nakazujący Żydom opuszczenie Rzymu. Kościołowi rzymskiemu groził więc rozpad. W mieście pozostali jednak chrześcijanie pogańskiego pochodzenia, niezwiązani z żydowską synagogą. Dzięki nim Kościół w Rzymie nie przestał istnieć. Kiedy 5 lat później pozwolono Żydom wrócić do Rzymu, przybyli wśród nich chrześcijanie żydowskiego pochodzenia. Zastali oni zorganizowaną wspólnotę kościelną, która nawet znacznie się powiększyła. W momencie, gdy Paweł wysyłał list do rzymskiego Kościoła, w skład wspólnoty wchodzili zarówno chrześcijanie wywodzący się spośród pogan, jak i pochodzenia żydowskiego. List do rzymskiego Kościoła Paweł pisał w Koryncie pod koniec trzeciej podróży misyjnej (lata 52-56), korzystając z gościnności niejakiego Gajusa (Rz 16,23), którego – jak sam mówił – osobiście ochrzcił (1Kor 1,14). Patrząc na swoją dotychczasową działalność, stwierdził, że od Jerozolimy, we wszystkich kierunkach, aż do Ilirii dopełnił głoszenia Ewangelii (Rz 15,19). To skłoniło go do szukania nowego zadania, które byłoby godne otrzymanego powołania. Apostoł postanawia więc udać się najpierw do Rzymu (Rz 1,13; 15,22nn), a stamtąd do Hiszpanii, gdzie jeszcze nikt nie głosił Ewangelii (Rz 15, Zanim to jednak uczyni, pragnie za pośrednictwem listu nawiązać osobisty kontakt z Rzymianami. Z ich pomocą będzie mu łatwiej zrealizować zamiar ewangelizacji zachodnich krańców Imperium. List do Rzymian, w odróżnieniu od listów napisanych poprzednio przez apostoła, został więc napisany do wspólnoty, której Paweł nie znał osobiście. Wpływ na decyzję napisania listu miała także wcześniejsza polemika apostoła z jego przeciwnikami, zawarta w Liście do Galatów, Liście do Filipian i w Drugim Liście do Koryntian. Ludzie ci wywodzili się z kręgów żydowskich i robili wszystko, żeby wzbudzić wśród słuchaczy Pawła nieufność do niego i do orędzia, które głosił. Apostoł przedstawia więc w liście również obronę głoszonej Ewangelii. Bardzo wyraźnie podkreśla wolność od Prawa, ukazując zarazem przywileje Izraela i świętość Prawa. Czyni tak, aby przeciwnikom wytrącić argumenty z ręki. W Liście do Rzymian Paweł wypowiada się spokojnie na te same tematy, które w Liście do Galatów, Liście do Filipian i w Drugim Liście do Koryntian zostały przedstawione w nieco gwałtowny, emocjonalny sposób. W Liście do Rzymian wyróżniamy dwie zasadnicze części. Pierwsza, doktrynalna (Rz 1,16 – 11,36), sprowadza się do obszernego dowodzenia postawionej w wersecie Rz 1,16 tezy o zbawieniu, które Bóg ofiaruje w Jezusie Chrystusie tak Żydom, jak i poganom. Druga część (Rz 12,1 – 15,13) zawiera zachęty i napomnienia dotyczące ogółu wiernych (Rz 12 – 13) oraz bardziej szczegółowe wskazania dotyczące zachowań w ramach chrześcijańskiej wspólnoty (Rz 14 – 15). W Liście do Rzymian Paweł dzieli całą ludzkość na dwie grupy: Żydów i pogan. Jedni i drudzy sądzili, że usprawiedliwienie przed Bogiem, a w konsekwencji zbawienie, znajduje się w ich zasięgu. W rzeczywistości jedni i drudzy pobłądzili. Błąd Żydów polegał na przekonaniu, że samo posiadanie Prawa uwolni ich od gniewu Boga. Pogan, szczególnie Greków, zgubił ich zachwyt nad własną mądrością, która jednak nie szła w parze z ich postępowaniem. Paweł stwierdza, że zarówno do Żydów, jak i do pogan przychodzi Chrystus, aby wyzwolić ich z zagubienia. Wiara w Ewangelię, którą On ogłosił, jest ocaleniem dla każdego. Wiara sprawia również, że zniesione zostają wcześniejsze różnice i podziały między ludźmi i wszyscy zyskują równość przed Bogiem. Wszyscy wierzący mają więc taki sam udział w łaskach Bożych dających zbawienie. O czytaniu: Ówcześni Żydzi byli przekonani, że w czasach ostatecznych właśnie oni otrzymają dar Ducha Bożego, tymczasem apostoł zwraca się z tym orędziem do Rzymian i oświadcza, że dar Ducha został dany wszystkim bez wyjątku dzięki męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Udział w owocach Jego zbawczego dzieła ma każdy, kto przyjął chrzest. Jeśli ktoś jednak nie ma w sobie Ducha Chrystusowego, ten nie należy do Chrystusa, lecz pozostaje we władaniu grzechu i śmierci. Paweł stwierdza, że duch posiada życie i tego życia udziela wierzącym. Duch, jako moc Boga, mieszka również w nas i to właśnie On jest gwarantem naszego życia „na skutek usprawiedliwienia”. Konsekwencją zamieszkania w nas Ducha jest nasze przyszłe zmartwychwstanie. Prawda ta została wyrażona na cztery sposoby: (1) Natura człowieka nie ogranicza się jedynie do cielesności, cały bowiem człowiek jest przeznaczony do życia po śmierci. (2) Wskrzeszenie Jezusa z martwych nie jest jedynie Jego własnym dziełem, lecz dziełem dokonanym przez Boga Ojca. (3) Tak wskrzeszenie Jezusa, jak i nasze przyszłe zmartwychwstanie jest również dziełem Ducha Bożego. (4) Na działaniu Ducha Bożego opiera się pewność chrześcijan, że zostaną przywróceni do życia. Paweł rozwija antytezy ciało – duch i śmierć – życie, a robi to, sięgając po ideę długu. (antyteza -przeciwstawienie – to figura literacka polegająca na zestawieniu dwóch elementów znaczeniowo przeciwstawnych w jedną całość treściową dla uzyskania wyższej ekspresji np. „jest czas rodzenia i czas umierania”). Dług ciała oznacza powrót do hołdowania dawnym nałogom. Pozostawanie dłużnikiem Ducha natomiast jest naturalną konsekwencją łaski wolności i dobrowolnego oddania się na służbę Bogu. Skutkiem takiego stanu rzeczy jest śmierć życia według ciała i życie za umieranie przy pomocy Ducha. Wielorakie są owoce życia według Ducha. Pierwszym jest przybrane dziecięctwo Boże, które przede wszystkim polega na tym, by dać się prowadzić Duchowi. Jednak powody synostwa Bożego zostały podane dwojako. Najpierw negatywnie: Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, a następnie pozytywnie: ale otrzymaliście ducha przybrania za synów (Rz 8, 15). Każdy z tych argumentów został wzbogacony wyjaśnieniem. Duch niewoli prowadziłby na nowo do bojaźni, natomiast duch przybrania za synów prowadzi do tego, że nazywamy Boga Ojcem. A wszystko to jest dziełem Ducha. On również gwarantuje dziedziczenie dóbr Bożych w przyszłej chwale. Sekwencja (-) Veni Sancte Spiritus – Przybądź Duchu Święty, ześlij z nieba wzięty – sekwencja poprzedza w liturgii śpiew Alleluja. Jako domniemanych autorów wymienia się Wipona z Burgundii, jedynastowiecznego poetę i kapelana cesarza rzymskiego Karola II, angielskiego kardynała i prymasa Stephana Langtona (ca. 1160–1228), a także papieża Innocentego III (1161-1216, pont. 1198-1216). Veni Sancte Spiritus jest jedną z dwóch sekwencji obowiązkowych, zachowanych w liturgii katolickiej obrządku łacińskiego do dnia dzisiejszego. Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień. – Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, Światłości sumień. – O, najmilszy z gości, Słodka serc radości, Słodkie orzeźwienie. – W pracy Tyś ochłodą, W skwarze żywą wodą, W płaczu utulenie. – Światłości najświętsza, Serc wierzących wnętrza Poddaj Twej potędze. – Bez Twojego tchnienia Cóż jest wśród stworzenia? Tylko cierń i nędze. – Obmyj, co nieświęte, Oschłym wlej zachętę, Ulecz serca ranę. – Nagnij, co jest harde, Rozgrzej serca twarde, Prowadź zabłąkane. – Daj Twoim wierzącym, W Tobie ufającym, Siedmiorakie dary. – Daj zasługę męstwa, Daj wieniec zwycięstwa, Daj szczęście bez miary. – Aklamacja Alleluja, alleluja, alleluja Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal w nich ogień swojej miłości. Alleluja, alleluja, alleluja Ewangelia (J 14, 15-16. 23b-26) Duch Święty was wszystkiego nauczy Słowa Ewangelii według Świętego Jana Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem». Komentarz O księdze: Kościelna tradycja, sięgająca końca II w., stwierdza, że autorem czwartej Ewangelii jest św. Jan Apostoł. Przyjmuje się, że powstała ona około 90 r. Ewangelia według św. Jana jest relacją o Jezusie Chrystusie, napisaną z wielkim talentem literackim i teologiczną głębią. Znacznie odbiega ona od Ewangelii synoptycznych napisanych przez Mateusza, Marka i Łukasza. Ma inny styl, ponieważ posługuje się często wypowiedziami dialogowymi, rozbudowanymi opowiadaniami, ironią i nieporozumieniem. Nadaje to Ewangelii specyficzny rytm, wolniejszy niż w posługujących się krótkimi opowiadaniami Ewangeliach synoptycznych. Brak natomiast w niej przypowieści, formy bardzo charakterystycznej dla trzech poprzednich Ewangelii. Można jednak wskazać w czwartej Ewangelii na punkty zbieżne z opowieściami innych ewangelistów. Wszyscy czterej ewangeliści piszą o świadectwie Jana Chrzciciela (J 1,26; por. Mt 3,11; Mk 1,7-8; Łk 3,16); chrzcie Jezusa (J 1,29-34; por. Mt 3,13-17; Mk 1,9-11; Łk 3,21n); oczyszczeniu świątyni (J 2,14-22; por. Mt 21,12n; Mk 11,15-17; Łk 19,45n); rozmnożeniu chlebów (J 6,1-15, por. Mt 14,13-21; Mk 6,34-44; Łk 9,12-17); wjeździe do Jerozolimy (J 12,12-19; por. Mt 21, Mk 11,1-11; Łk 19,29-44). Wiele wspólnych elementów występuje w opowieści o Męce i Zmartwychwstaniu Jezusa. Ewangelia dzieli się na dwie zasadnicze części: 1) opowiadanie o objawieniu się Jezusa Żydom poprzez znaki (J 1,19 – 12,50); 2) nauczanie skierowane do uczniów (J 13,1 – 20,31). Księgę rozpoczyna prolog (J 1,1-18), a rozdz. 21 jest dodanym do opowiadania epilogiem. Pierwsza część dzieli się na dwa etapy. Najpierw Jezus często zmienia miejsce pobytu (Galilea – Jerozolima). Etap ten kończy się mową o chlebie życia i opisem następujących po niej wydarzeń (J 1,19 – 7,9). Czas Jezusa jeszcze się nie wypełnił, dlatego Jego objawienie nie budzi sprzeciwów. Drugi etap pierwszej części (J 7,10 – 12,50) rozgrywa się w Jerozolimie i jej najbliższych okolicach (Betania). Naznaczony jest zaostrzającym się konfliktem między Jezusem a przywódcami religijnymi z Jerozolimy. Część ta dzieli się na czas nauczania (J 7,10 – 10,42) oraz bezpośredniego przygotowania do dramatycznych wydarzeń ostatniej Paschy Jezusa w Jerozolimie (J 11,1 – 12,50). Pierwsza część Ewangelii relacjonuje wydarzenia rozgrywające się w ciągu ponad dwóch lat, co można wywnioskować z aluzji do święta Paschy (J 2,13). Druga część Ewangelii (J 13,1 – 20,31) jest relacją obejmującą bardzo krótki okres: od dnia, w którym Jezus spożył Ostatnią Wieczerzę z uczniami, do dnia po szabacie, gdy Jezus Zmartwychwstał. Wydarzenia podczas Ostatniej Wieczerzy (J 13,1 – 14,31) oraz obszerna mowa Jezusa (J 15,1 – 17,26) poprzedzają opis Męki (J 18,1 – 19,42) i Zmartwychwstania Jezusa (J 20,1-31). Czwarta Ewangelia jest skupiona na problemie, który miał zasadnicze znaczenie w misji Jezusa: Bóg z miłości do świata dokonuje zbawienia, którego Syn Boży – Słowo Boga jest jednocześnie głosicielem i wykonawcą (J 3,16). Przedwieczne Słowo Boże w Jezusie objawiło się światu. Wielu ludzi uwierzyło w Bóstwo Jezusa i przyjęło Jego posłannictwo, ale częściej spotykał się On z niezrozumieniem, a nawet z wrogością. Jezus w Ewangelii według św. Jana jest przede wszystkim ukazany jako Syn Boży (J 20,31). Godność Jezusa już na początku Jego publicznej działalności została rozpoznana przez Jana Chrzciciela (J 1,34) i Natanaela (J 1,49). Sam Jezus użył tego określenia wobec siebie dopiero pod koniec swojego posługiwania wśród ludzi (J 10,36). Ogłoszenie wprost tej prawdy stało się powodem skazania i śmierci Jezusa (J 19,7). Śmierć na krzyżu stała się jednocześnie Jego wywyższeniem (J 3,14; 8,12; 12, Jezus przyniósł ludziom wierzącym w Niego (J 3, 6,40) i w Tego, który Go posłał (J 5,24), nadzieję życia wiecznego. Woda (J 4,14) i pokarm (J 6,27), pochodzące od Jezusa, dają życie wieczne, ale źródłem życia jest On sam (J 11,25). Jezus jest także światłem (J 8,12; 12,46), które sprawia, że rozpraszają się ciemności zła i grzechu. O czytaniu: Żegnając się ze swymi uczniami, Jezus wielokrotnie podejmuje najistotniejszy temat chrześcijańskiej egzystencji, jakim jest miłość do Boga i do bliźniego. Jezusowa obietnica Parakleta jest zestawiona z nauką Jezusa o postawie Jego uczniów. Prośbie i darowi Parakleta ze strony Jezusa odpowiada miłość i zachowanie przykazań ze strony uczniów. Miłość uczniów została określona greckim czasownikiem „agapao”. Termin ten w Nowym Testamencie jest używany nie w znaczeniu przejściowych uczuć czy miłości erotycznej, ale oznacza bezinteresowną, głęboką miłość Boga, ofiarną miłość Jezusa do Ojca i uczniów oraz miłość wiernych do Boga i siebie nawzajem. W dzisiejszej Ewangelii termin ten odnosi się do miłości uczniów wobec Jezusa. Dotychczas w mowach pożegnalnych mowa była o miłości Jezusa wobec uczniów oraz o wzajemnej miłości uczniów (J 13, 34-35). Teraz pojawia się nowy aspekt – miłość uczniów do Jezusa. Miłość ta jest odpowiedzią na miłość Jezusa. Warunkiem owocnej miłości uczniów wobec Jezusa jest zachowanie przykazań. To jest jakby test miłości. W Janowej Ewangelii termin „przykazanie” oznacza zarówno misję zleconą przez Ojca Synowi (J 10, 15; 12, 49-50; 15, 10), jak też przykazanie Jezusa dane uczniom (J 13, 34; 14, 15. 21; 15, 10. 12). Bardzo często pojęcie to w Ewangelii Janowej jest powiązane z terminem „miłość” (j 14, 15. 21; 15, 10. 12). Charakter Janowych wypowiedzi wskazuje, że w J 14, 15-16 pod wyrażeniem „prawo” rozumie autor nie tylko przepisy moralne, lecz całą naukę Jezusa. Zachowanie przykazań odpowiada w tym kontekście zachowaniu nauki Jezusa. Czasownik „zachowywać” wskazuje na wierność i posłuszeństwo oraz stałość w wypełnianiu przykazań. Jezus w imieniu uczniów prosi Ojca o Ducha Świętego – Parakleta. W zapowiedzi Parakleta Ojciec jest tym, który wysłuchuje prośby Jezusa. Dar Ducha Parakleta jest też darem Ojca. Przez obietnicę Jezusa Bóg objawi się w życiu uczniów, tak jak objawił się w życiu Jezusa. Opuszczając ziemską rzeczywistość i żegnając się ze swymi uczniami, Jezus nie chce pozostawić ich w osamotnieniu, smutku i rozpaczy. Kieruje do nich słowa testamentu, w których zawarte jest pocieszenie, nadzieja i obietnica dla rodzącego się Kościoła. Duch Prawdy pozwoli uczniom głęboko przeżywać prawdę dziecięctwa i w pełnym blasku ukaże misterium paschalne. W naszym życiu nie ma ani jednej godziny, minuty czy ułamka sekundy, w których moglibyśmy doświadczać opuszczenia nas przez Boga. To my sami oddalamy się od Niego przez nasz grzech i nieposłuszeństwo, ale On jest zawsze przy nas, czekając na nasz powrót i na nasze wyznanie miłości. Bóg – Duch Święty nazywany jest Parakletem. To słowo zaczerpnięte z języka greckiego ma różne tłumaczenia na język polski – pocieszyciel, obrońca, adwokat. Wszystkie one są prawdziwe. On jest i naszym pocieszycielem i naszym obrońcą i staje po naszej stronie. Paraklet to ktoś, kto według starożytnej tradycji, mógł stanąć na rozprawie obok skazanego. Nie musiał nic mówić, a sama jego obecność zamykała usta oskarżycielowi. Sąd nie mógł skazać tego, za którym wstawiał się paraklet. To właśnie kogoś takiego obiecuje nam Jezus. Sprawiedliwego, który swoją sprawiedliwością zakryje nasze grzechy i przewinienia. Choćbyśmy się nie wiem jak starali nasze życie nie będzie bezgrzeszne, nasze życie nie będzie doskonałe, ale Bóg znalazł na to sposób. Zsyła Parakleta, by sąd nad nami mógł się zakończyć szczęśliwie. Od nas jednak zależy czy zechcemy by stał obok nas, czy zechcemy by zasłonił nasze grzechy. My przecież sami uwielbiamy się wybielać i usprawiedliwiać, zbierać zasługi i robić dobre wrażenie. Ale tylko Paraklet może nas uratować. Psalm (Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30)) Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Błogosław, duszo moja, Pana, * Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, * ziemia jest pełna Twoich stworzeń. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Kiedy odbierasz im oddech, marnieją * i w proch się obracają. Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, * i odnawiasz oblicze ziemi. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Niech chwała Pana trwa na wieki, * niech Pan się raduje z dzieł swoich. Niech miła Mu będzie pieśń moja, * będę radował się w Panu. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię Albo: Alleluja Błogosław, duszo moja, Pana! Psalm rozpoczyna się wezwaniem do uwielbienia Boga, a także do dziękczynienia Mu. Skierowanym jest jednak do „własnej duszy”, czyli do samego siebie – błogosław, duszo moja Pana. Jest to także hymn na cześć Boga, ale tym razem tematem uwielbienia jest majestat i mądrość Boga Stwórcy nieba i ziemi, Pana życia i śmierci – kiedy odbierasz im oddech marnieją i w proch się obracają. Ten fragment również pokazuje zależność człowieka od Boga, to że bez Niego człowiek ginie, jednak jest stworzony do tego aby napełniony Duchem Bożym zmieniał oblicze ziemi. Psalmista prosi w refrenie o zstąpienie Ducha – Ducha odnowy, który zmienia nas i pozwala nam za jego przyczyną i z jego pomocą zmieniać oblicze ziemi. Niech Pan się raduje z dzieł swoich… dajmy Mu zatem powód, aby mógł się radować ze swojego stworzenia, z nas, bądźmy dziełem Bożym na Jego podobieństwo, chwalmy Go naszą pieśnią. Dorota Przejdź do treści Niechaj zstapi Duch Twój i odnowi Ziemię Życiodajny spłynie deszcz na spragnione serce Obmyj mnie i uświęć mnie Uwielbienia niech popłynie pieśń. x2 Chwała Jezusowi który za mnie życie dał Chwała temu, który pierwszy umiłował mnie Jezus, tylko Jezus Panem jest. Wykonanie (nagrania audio): Niechaj zstąpi Duch Twój Poznaj inne pieśni na bierzmowanie Niechaj zstąpi Duch Twój5 (100%) 2 vote[s] Prawa autorskie © 2022 Piosenki i pieśni religijne Powitanie Księdza Biskupa przez:Przedstawicieli rodziców – Czcigodny księże Biskupie! Drogi nasz Pasterzu!My rodzice młodzieży przystępującej do sakramentu bierzmowania, serdecznie Księdza Biskupa witamy!Z niepokojem, ale z ufnością patrzymy na nasze dzieci, które wkraczają w dorosłość. Widzimy ich niepokój serca, zamęt wewnętrzny oraz pseudonauczycieli, którzy wołają: Chodźcie za nami, my was uszczęśliwimy,…ale my wiemy, że tylko Chrystus przynosi szczęście człowiekowi i odpowiada na podstawowe pytania:, po co żyję? Dokąd zmierzam? i co mnie czeka? Dziś we wspólnocie wiary, razem z Apostołami i Matką Najświętszą wraz z Księdzem Biskupem, i całym Ludem Bożym będziemy przezywać nasz Wieczernik. Drzwi są otwarte. Nic nam już z zewnątrz nie zagraża. Pragniemy, aby dziś Duch Święty zstąpił na nasze dzieci. Tego potrzebują. Pragniemy, aby byli „świadkami w Jeruzalem, Jeruzalem całej Judei i Samarii aż po krańce ziemi”. Pragniemy, aby wyzbyli się lęku, który często napełnia serca młodych ludzi, aby odrzucili apatię a nabyli entuzjazm i chęć do życia. Bo Duch Święty to realna moc przemieniająca nasze życie. Tej mocy potrzebuje każdy a szczególnie nasze tajemniczy płomieniuŹródło miłości i prawdyPocieszycielu strapionych…Przyjdź duchu Święty!Przedstawicieli młodzieży bierzmowanej –Ekscelencjo, Czcigodny Księże Biskupie!My młodzież z parafii Budry zgromadziliśmy się w swoim kościele w obecności naszych rodziców, chrzestnych, rodzin, duchowieństwa, aby prosić Ekscelencję o udzielenie nam sakramentu umocnienia naszej wiary. Tego umocnienia nam trzeba. Czasy są złe. Widzimy, że dzisiaj, kiedy niszczone są podstawowe normy życia religijnego i moralnego człowiek musi być silny wewnętrznie, aby nie poddać się temu złu. Musi wykorzystywać dary Ducha Świętego, aby móc przeciwstawiać się i dawać dobre świadectwo. Dlatego powtarzamy za świętym Piotrem: „Panie do kogóż pójdziemy dziś? Ty masz słowa życia wiecznego”…Tu, w tym kościele przyjęliśmy sakrament chrztu. Tu przeżyliśmy naszą pierwszą spowiedź i Komunię Świętą. A dziś przyjmiemy sakrament bierzmowania. Radość rozpiera nasze serca! Chcemy być świadkami Chrystusa. Chcemy naśladować Chrystusa na wszystkich drogach naszego życia. Chcemy żyć Ewangelią i realizować ją w swoim życiu. Chcemy wypłynąć na głębię pięknego życia chrześcijańskiego. Chcemy szukać światła, które daje nadzieję, dopomaga dostrzec cel i sens naszego życia. Chcemy, aby Duch Święty przemieniał oblicze Kościoła, świata i nasze życie osobiste. Wzorem są dla nas ludzie napełnieni Duchem Świętym, którzy nadają bieg historii i przemieniają ludzkie serca. Patrzymy na następcę Chrystusa – Papieża Jana Pawła II – patrona naszego Gimnazjum w Więckach, który tyle dobra wnosi w życie, świata i poszczególnych jednostek. Patrzymy również na Matkę Teresę z Kalkuty, która za grobu pamięta o ludziach wyklętych i zapomnianych, odkrywając piękno i godność człowieka jako dziecka duchu Święty umocnij nas i obdarz siedmiorakimi imieniu zgromadzonej tu młodzieży, proszę Księdza Biskupa o udzielenie nam sakramentu ŚwiętaPieśń na wejście – Wierzę w Ciebie Panie Wierzę w Ciebie Panie coś mnie obmył z win Wierzę, że człowiekiem stał się Boży Syn. Miłość Ci kazała krzyż na plecy brać W tabernakulum zostałeś, aby z nami trwać. Jesteś przewodnikiem nam do wieczności bram. Ty przygarniasz nas do siebie. 2. Tyś jest moim życiem, boś Ty żywy Bóg. Tyś jest moją drogą, najpiękniejszą z dróg. Tyś jest moją prawdą, co oświeca mnie, Boś odwiecznym synem Ojca, który wszystko wie. Nic mnie nie zatrwoży już wśród najcięższych burz, bo Ty Panie jesteś ze mną. 3. Tyś jest moją siłą, w Tobie moja moc. Tyś jest mym pokojem w najburzliwszą noc. Tyś jest mym ratunkiem, gdy zagraża toń. Moją słabą ludzką rękę ujmij w swoją dłoń. Z Tobą przejdę poprzez świat w ciągu życia lat i nic złego mnie nie spotka. Liturgia Słowa Bożego I czytanie – Czytanie z Dziejów ApostolskichKiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym im się tez jakby języki z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał jak przemawiali w jego własnym stanął Piotr razem z jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem:” Mężowie Judejczycy wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów. Jezusa Nazarejczyka, Męża, `posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami. Wzniesiony na prawicę Boga otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go, jak to sami widzicie i słyszycie. Oto słowo BożePsalm – Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemięBłogosław dusz moja PanaO Boże mój Panie, Ty jesteś bardzo wielkiJak liczne są dzieła Twoje Panie,Ziemia jest pełna Twoich stworzeńNiech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemięWszystko to oczekuje CiebieByś dał im pokarm w swym czasieGdy im dajesz zbierają,Gdy otwierasz swa rękę sycą się twym dobremNiech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemięStwarzasz je napełniając swym DuchemI odnawiasz oblicze ziemiNiech chwała Pana trwa na wiekiNiech Pan się raduje z dzieł zstąpi Duch Twój i odnowi ziemięPóki mego życia chce śpiewać dla PanaGrać memu Bogu póki życia starczyNiech miła mu będzie pieśń moja Będę radował się w PanuNiech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemięII czytanie II Czytanie z Pierwszego Listu Św. Pawła apostoła do KoryntianBracia:Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch. Różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy, bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym słowo Boże. Alleluja Alleluja AllelujaPrzyjdź Duchu świętyNapełnij serca swoich wiernychI zapal w nich ogień swojej miłości>Ewangelia> Dialog między Ks. Biskupem, Ks. Proboszczem i Młodzieżą> Homilia>Liturgia Sakramentu Bierzmowania >Prośba bierzmowanych skierowana do Księdza Biskupa o poświęcenie Krzyży>Poświęcenie Krzyży>Udzielenie Sakramentu BierzmowaniaPieśni: Spocznij na nasSpocznij na nas, Duchu Pana, Duchu mądrości i rozumu,Duchu poznania i bojaźni Bożej, Duchu miłości i zwyciężyłJezus zwyciężył, to wykonało się Szatan pokonany, Jezus złamał śmierci moc Jezus jest Panem, o alleluja, On jest Panem ziemi tej Jezus jest Panem /4x Tylko Jezus jest Panem Jezus jest Panem On jest Panem ziemi tej. Zjednoczeni w Duchu Zjednoczeni w Duchu, zjednoczeni w w Duchu, zjednoczeni w się, aby jedność była odnowiona w nas,aby świat cały poznał uczniów Chrystusa w nas,aby świat cały ujrzał miłość w z innymi pójdziemy, podaj mi swoją dłoń. /x2Wszystkim głosić będziemy tę radosną dla nas wieść,że nasz Pan kroczy z nami, że nasz Pan z nami jest,że nasz Pan zawsze z nami wszędzie razem pracować, chcemy złączyć swój trud, /x2by nie stracić godności, którą Pan obdarzył nas,aby strzec ludzką dumę, aby strzec dumę swą,żeby człowiek zachował godność Duchu ŚwiętyPrzyjdź Duchu Święty, ja pragnę. O to dziś błagam Cię. Przyjdź w swojej mocy i sile. Radością napełnij jako Mądrość do dzieci. Przyjdź jak ślepemu jako moc w mej słabości. Weź wszystko, co moje jest. Przyjdź jako źródło pustyni mocą swą do naszych niech Twa moc uzdrowienia dotknie, uleczy mnie już. Przyjdź Duchu Święty, ja pragnę. O to dziś błagam Cię. Przyjdź w swojej mocy i sile. Radością napełnij wiernych Święty zstąpił na Apostołów; prośmy, aby ich następcy: Papież Jan Paweł II, nasz Arcypasterz, obecny wśród nas biskup Jerzy Mazur, wszyscy biskupi i kapłani, pełni Ducha Świętego, służyli ludziom i światu Bożą prawdą. Ciebie prosimy… Święty obdarza mądrością; prośmy za rodziców, świadków bierzmowania, nauczycieli i wychowawców, aby ukazywali dzieciom i młodzieży właściwe drogi życia i własnym przykładem prowadzili młode pokolenie do Chrystusa. Ciebie prosimy… Święty prowadzi ku dojrzałej wierze; prośmy za nas dziś bierzmowanych, którzy zostaliśmy umocnieni Darami Ducha Świętego, abyśmy ugruntowani w wierze i miłości dawali Chrystusowi świadectwo swoim życiem. Ciebie prosimy… Święty jest źródłem każdego życia; prośmy za wszystkich zmarłych, szczególnie za pomordowane dzieci i młodzież w Biesłanie, aby ożywieni przez Ducha Świętego, mogli cieszyć się wieczną chwałą. Ciebie prosimy… Święty jest Obietnicą daną nam przez Chrystusa; prośmy za nas otaczających ołtarz Pana, by Bóg tchnął w nasze serca Ducha Świętego, abyśmy mogli być świadkami zmartwychwstałego Jezusa. Ciebie prosimy…> Przyniesienie darów ofiarnychPieśniU Pana dziś U Pana dziś zostawiam troski swe,oddaję Mu, On chętnie ciężar mój chce nieść. Składam go u Jego stóp i ulgę czuję znów moje zwątpienia, strach u Pana składam dziśPan dobry jest Pan dobry jest (...) /x2 błogosławiony mąż, który ufa dobry jest (...) /x2 skosztuj i zobacz, że Pan dobry jestPieśni na Komunię świętą –Barka kiedyś stanął nad brzegiem D A7 D D7Szukał ludzi gotowych pójść za Nim G eBy łowić serca słów Bożych Prawdą D A7 D D7Ref.:O Panie, to Ty na mnie spojrzałeś, G A7 D hTwoje usta dziś wyrzekły ne imię e A7 D D7Swoją barkę pozostawiam na brzegu G A7 D hRazem z Tobą nowy zacznę dziś łów e A7 ubogim człowiekiemMoim skarbem są ręce gotowe Do pracy z Tobą i czyste serceRef.:O Panie... potrzebujesz mych dłoniMego serca młodego zapałemMych kropli potu i samotnościRef.:O Panie... wypływamy już razemŁowić serca na morzach dusz ludzkichTwej Prawdy siecią i Słowem Panie...Panie dobry jak chleb Ref.: Panie dobry jak chleb,bądź uwielbiony od swego Kościoła,bo Tyś do końca nas umiłował,do końca nas na pustkowiu chleb rozmnożył, Panie,byśmy do nieba w drodze nie stał się Manną wędrowców przez ziemię,dla tych, co dotąd przy Tobie wytrwali. Ref.: Panie dobry jak chleb... zbierzemy, odrzucimy chwasty,bo łan dojrzewa, pachnie świeżym ziemia nasza stanie się ołtarzem,a chleb komunią dla spragnionych Ciebie. Ref.: Panie dobry jak chleb... nas nazwałeś swymi przyjaciółmi,jeśli spełnimy, co nam my bez Ciebie, Panie, uczynimy?Tyś naszym Życiem i Oczekiwaniem. Ref.: Panie dobry jak chleb... za nas życie Swe na krzyżu oddał,a w znaku Chleba z nami pozostałeśi dla nas zawsze masz otwarte Serce,bo Ty do końca nas umiłowałeś. Ref.: Panie dobry jak Zakończenia Podziękowanie Księdzu Biskupowi przez młodzież bierzmowanąKochany Księże Biskupie!Nasze serca przepełnia radość Boża. Zostaliśmy naznaczeni znamieniem Ducha Świętego i staliśmy się dojrzałymi chrześcijanami. Odtąd mężnie i z odwagą bronić chcemy wiary, która została w nas wlana podczas chrztu świętego. Najpierw pragniemy podziękować Bogu w Trójcyjedynemu za dary ducha Świętego, za sakrament bierzmowania, który dziś otrzymaliśmy. Nasze słowa są zbyt nieudolne, aby mogły wypowiedzieć to, co czuje serce. Dlatego razem z Maryja wołamy, „wielbij dusza moja Pana, bo wielkie rzeczy uczynił ten, który możny jest a Jego imię jest święte”.Również tobie kochany Księże Biskupie dziękujemy za ten wspaniały dzień, za to ze przybyłeś do naszej parafii, aby stać się sługą tajemnic Bożych. Dziękujemy za wspólną Eucharystię, za modlitwę nad nami, oraz za słowo, które skierowałeś do nas w imieniu Najwyższego Kapłana. Niech dobry Bóg sam będzie Ci gorące podziękowania chcemy wyrazić naszym rodzicom i chrzestnym. Kochana mamo, kochany tato. Wy najlepiej wiecie, ile niepokojów przeżyliście, ile musieliście poświęcić, aby wasze dzieci mogły otrzymać sakrament Ducha Świętego. Dziękujemy, że zanieśliście nas do sakramentu chrztu oraz zaprowadziliście do stołu wdzięczności kierujemy również do naszego wielkiego przyjaciela księdza proboszcza Józefa Adamczyka. Kochany księże, dziękujemy za przygotowanie nas do sakramentu bierzmowania, za czas, który nam ofiarowałeś, za każde życzliwe słowo i szczery uśmiech. Niech Chrystus Najwyższy i Jedyny Kapłan prowadzi cię po ścieżkach ziemskiej wędrówki. Dziękujemy również wszystkim zgromadzonym na tej uroczystości, za modlitwę w naszej intencji. Prosimy nie usrtyawajcie zanosić za nas modlitw do Boga Trójjedynego, abyśmy wytrwali w dobrych postanowieniach i byli wiary godnymi świadkami.> BłogosławieństwoPieśń na zakończenieMy chcemy Boga, Panno Święta. My chcemy Boga, Panno Święta,o usłysz naszych wołań Bożej dźwigać pęta,to nasza chluba, to nasz Błogosław, słodka Pani,błogosław wszelki chcemy Boga, my poddani!On naszym Królem, On nasz chcemy Boga, my poddani!On naszym Królem, On nasz chcemy Boga w rodzin kole,w troskach rodziców, dziatek chcemy Boga w książce, w szkole,My chcemy Boga w naszym kraju,wśród starodawnych, polskich strzech,w polskim języku i zwyczaju,niech Boga wielbi Chrobry, chcemy Boga w każdej chwili,i dziś i jutro, w szczęściu, w łzach;czy nam się pociech niebo schyli,czy w gruzach legnie szczęścia chcemy Boga, Jego prawoniech będzie naszych czynów tchem,byśmy umieli chętnie, żwawoobierać dobre, gardzić DudysGminne Gimnazjum w Budrach z siedzibą w Jana Pawła II Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka").

niech zstąpi duch twój psalm