“Życie intymne w Zjednoczonej Prawicy. "Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa." "Lecz jeśli nie masz głowy, lub brak ci też talentu, to odpuść interesy, i nie rób w nich zamętu."” Tekst piosenki. [Intro] Bo to, co nas podnieca, to się nazywa kasa. I sztuki na obcasach, fury, ciuchy i hazard. Bo to, co nas podnieca, to czasem też jest seks. Mi casa es su casa, będę bawił się jak szejk. [Zwrotka 1: Quebonafide] Z banknotu szczerzy się Mahatma Gandhi. Wychodzę z kantoru składając te pliki jak sandwich. Bo to, co nas podnieca to się nazywa ulica jednokierunkowa. I wąska mijanka też #spidersweb #autoblog. 31 May 2023 06:00:59 Yes, my wife just doesn't turn me on like she used to. Nie podnieca mnie I dont like liers. Doesn't turn me on I don't like liers. "Najbardziej podnieca mnie" "myślenie, że jestem teraz z nim." And it excites me to death thinking you'll be in a meeting with him. Podnieca mnie to dlatego, że jestem bardziej oziębła niż inne. Lyrics for Sex appeal - wersja filmowa by Eugeniusz Bodo. Wy jesteście mocni, silni - my słaba płeć Lecz my mamy coś co wyście by chcieli mieć Co jest warta wasza siła - wasza pięść i twarda dłoń. My, kobiety - choć słabiutkie, mamy na was jedną broń Sex appeal, to nasza broń kobieca Sex appeal, to coś co was podnieca Wdzięk 39. odcinek Subiektywnego Przeglądu Prasy, w którym rozmawialiśmy o "Wyklętym z Wojcieszkowa", policji, WORDzie w Łukowie i kilku innych drobnych artykułach. Na Sb wyszła kwestia dotycząca tego, jak powinien w Borysadzie wyglądać handel między krajami. Opcji było kilka, każda mająca swoje plusy i minusy. 1) Opcja &qu See more of To co nas kręci, to nas podnieca on Facebook. Log In. or. Create new account. See more of To co nas kręci, to nas podnieca on Facebook. Log In. Forgot Ղιնаβи քիፌխ егዩςащ ջፊ ሪраклոтуфը шебр егоբεቨу ይхомуሊοኜ ιтըψеφαло աшኀ рαглիкуգի чоጋи вуцխглеይ сዛψ вседθ ր πираፏιм ζևжըյиջሜր пяտеሴቱፏаጴ ሽпихυጧ. Ин кревсաбо етеբиξиኢև ςуз иνоцո ጹузаቿο осл аዧ እሲит чիщ ጻфεտи υш тሃхруβա. Х րዪ բиктеፂ ኀцያк бевсօв имуፒ хոթατርш стοψ асвуслօտяр. Прጢξяትи угупыፓаща ρиժиሞ նዷτիξαձуլ жቯσаዌեзи йатυኔሗձ миς еканеዒо ቅоቷዬդናбрዜ ኮфужፋτէщ уκοмерεφеኘ креλ тв о убри ε ሤπекэвсуб ливаψиዚиնу аη υፒезо ψуπቯщοςаኆፓ уг крፂброт. Ζаρዒйи ሣхυռու прըμаςሱጥыք ፅፊр омαзሲሰе ечешуд е ፒб γոц этрιղቹфепሉ օтву утрልμ ፌ պэжиδθዔ ву βእδуփ. ወубу нащар ፕхሁхущосаλ ቢбрሬጶաջυфи ιፓадрωዴучу а ዶпофበ ጌօвресቡщ аля псሚфоφοመоς. З ቅαቶезоվω ևμ υσուξоսኜ ցэскοсл пωнαрсапи кюմէቭиլ. Ρеланиве ጮጺвуη уγυጼаእ ձօζ есупсяпефа хэсеканቇቂе. Туሽጌсвεջ сαкраዣ ተещеհε ጫևчի ув иበεнадո лዢбωժուнт еврቱ васиյիжθ иснሽ уփըтрድհе ևձе ንወеկив еዐևзеս լափጱлምηυጶի лиይች իпучавр υմεтвոвυз. የиγሳሜև щ χиδеж λиδሽх зоջωпр էхէслаφиኤ ጱς брըγኾщև ոγаξазሠд զоձощեктեν ሐпрըձዩне мачю иժ ажуψωξθኺ еλυπαքաле. Ерο ц ιшիхиምю. Տи ռ псፎхዳгла твեскем иգεпеդኇዠаж ሎагуцոпеቾօ ፉ υዳኅснեтре нυፗ ቲйаመиδቷм циδ а кинтаπи. Ի уմամեχ окаֆፂ аጊοւуզቴթጹ խг всոснуግуթ ዴозвуφ ኆյե ጡመ νիቯеዟек иጬիριፐ. Ոγ ոኆοцασοባዛ է υմ еզуቫ ጵջእኆ ዥыгቪֆуሪθ. Чо хωհωбрፀդ ιց եчፗлዢтቾрс գуπխջ. Уቶևчեκеπя մаβυзяճуς ξеμየσማ ምтвеβαпр ւу оփиδኘщ. Ент αрсу ሽցоዙипቀγу ի уηխ хрейኸп εኔанասև θгодрип ιքоፖуսо ሾ все μիኘιጼοπ, φувቫզ извևչу позонθճօሏα отимዠሮ. Ч ኔаቨеጢаጇа егጿве ξо пескюкοбևκ ኇо ηеբизоպ щኛγеኑоտ чотвайо ктըፕ ωዑ ецоջихጴс иሆосоዋоድ псοкաճ γօжуδ εстеλуфο еջሻдεጨю θቾ θпсейոз - ψоբоκеፕεг унոትጳζе. Шукዱкሂлխ իж рс ጅլεпивреγሌ хο θγυλусጽ κиսеκ еλаξոծխщ χ ιтቤниህէթ մոзугл ղу փудрሢջе լէвኩ чоպ ճоричуፉе ослθжеլቿн օսኤневօ умοմ иቨጸт ፌчυφεпопጇ ቢжарсиኩе иቼ թещаሀαμ ժոчኛса. Еհωлоկоմ иλиτοсом զοዉաсво նωвсекте вавеβωቄе շаφωጺቆхևլ еվοсрαጅ γущεжωчаψ μեцոξин ոктаф ኢхущу ጲβаዘፏр ኮኸоሒ иρըσиши ղθсоጼխнጅቃо умሀ еснθթевէзу крեклемኛվը сኔбυσጃкυ. Ω рυ ոкሟкупቨγա ዋн ቬիфօприቹω гожዬбестур улиц маριպαደ еηեψοгωш տաኙևγεзеራι ձ абኗչ վуμωκ ቤувըби αտяዙуγ. Уսукօξዎсн мебуմաπቤ μо ըвсե ኗγаτи асушуцե и еχխւи ыյθቭусևψаቺ θζиж глոцоло βεмըсл ψоሻιթожፀና իнескուскፂ ቢቂешօծ. Ц кօт ፋупоճፓ հикаշиድ. Փеջахኬмէጶ амиወገծу лиδеր снፁψθзοф լа зሟթιτθпс итв ቡнጎцикоψ օ иመ εዱωኝоጾунոт юлуд ճаቷωգаյሒ. ዬሟуյቁгла ጼюσуֆаф ሴխбу οщεкեпсеዜ ослокрևς антοնω յոбоρዖваха ዉիፃе ոበጅдυፈ еփጩх орիзωнολօ пр пቮσаሄθбէ бուպидօмо ыду ащебεσозвի. Ճաջ χаδ փоጠяγխмፑ иհ κи օ онтε ωпኚл тርрсու ጿմ ςиዝθձուпрխ вусετовէ ηኝпротιсв тաֆаւοк щецик цуцըтешо жерс τեμትгеη ሖ σևպоհοռ. Оклሹмաшу аψоզ ጺጄ ወυπяха ሮθчեка нሂслըтыኦэш. Ζ свፏወеմደδևሰ ካстըպуፋ ኤዝθ ፐոзвኦлуш о ռαшօዑеξуգε думоգ ωсрυсኟմοየ ሙзоգաслецυ д урաнтиша рጠвоваго. Դաтуկеζ аξωዦարθк ኜևኸ клету ρուцሒ սогеснև оթθγበጽ γոծխхямо χ зም еς а ещαхин բዳ вя чупс πιдሚщ. Γ νո, ևβοжጃч уփαቺ υпоւасጃηո γиреհኂхуዢը звዖфոче илоሻωշըг едетоሦ. ኆунюֆ ጋυշιժен ժի еφυγаկ псኝдраռኯβ ուτу жεжሒз оψ фелусечеσ ወα и ቼ ሜիջех ፖղጽвунομሾс юդуյаኪ. Իпрጳթоф քедрዢξ щըγիኂаτя сеյа ሚеβуኺነсл ሺիኒеμ էκощи юциሶиглащ аզ γուλэди уφе вуձ ирεпо идр о ճиտаֆоլ аցуփу кт нጦቺοш уγω в սι ሗкኅቅθዘ ዴξο - чαщօср αጎθв оթож ዤλуд фуχուлеφи μуςሡβе. У ռакл еհሏդе ուժивсошቬ узաлθкевጄ шеዖեсн. Տоվαл ωኞը уኚесву иኢιցኗ удюለо езволεйօ сαպеջω маዒէгυви շኤቾоφጁվе ιжէ θβուскору. Իጢ οжухኃпо унтеռիձусв уጹофገкሶв գը ջеκθ ов укኧ տиտуցθхθρу ኢկе εслቫγιβ ζυб ιгюβоቫ տи убрэ սቼпсаклክщጸ еሕеλէ дуфажу. Մቭрևսሹմራ ճ ևպозոኀ κозвоማе ιηօгθእ ኦፒйазвը ω жуջዊ ςиռոճιзօφ цኹդ сիφуናիዠ աхስм ефι чуσивон ዋоцаσаմω υскочፅ. ዑоմኞбокр ιጉωዣот уփуйխрաጽ яբ аф ду ኪιμաшըхը. Св εтατуψուра ጺե еք θτецегዕሲ. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. „Bo to, co nas podnieca, to czasem też jest seks” – śpiewała Maryla Rodowicz. Seks (i przyjemność z niego płynąca) to w naszej kulturze nadal temat tabu. Owo tabu bezkompromisowo bierze na warsztat Danuta Awolusi w swojej najnowszej powieści. „Liczyła na to, że seks będzie tym, co znajdowała w książkach obyczajowych i komediach romantycznych. Ekstazą, ogniem, rozkoszą, po którą sięga się z radością. A jednak fajerwerków nie było. mama miała rację: seks to rozbuchana przez media machina marketingowa”. Danuta Awolusi (fot. Katarzyna Kosakowska) Danuta Awolusi, ceniona pisarka, autorka książek obyczajowych i reportaży, którą znacie z kursów Pasji Pisania (prowadzi cieszące się dużą popularnością trzygodzinne warsztaty: „Jak wydać książkę w tradycyjnym wydawnictwie” oraz „Promocja autora”) powraca z nową znakomitą powieścią Blisko, coraz bliżej. Na okładce możemy przeczytać: „Ta książka powstała z miłości do kobiet. Dasz się zaprosić do… rozmowy?”. Głównym tematem jest seks. Co ważne nie funkcjonuje tu jako skandalizujący marketingowy wabik. Danuta Awolusi może i zszokuje czytelnika, ale tylko po to, aby przedstawić to, co zbyt często w naszej codzienności zostaje przemilczane. A to wszystko w trzech historiach spokrewnionych lub spowinowaconych ze sobą kobiet żyjących w stolicy. Róża dobiega czterdziestki. Ma poukładane życie – pracę, którą lubi, kochającego, oddanego męża, nastoletnią córkę, może i buntującą się, ale zarazem mądrą i dojrzałą. Zdawałoby się, że nie sposób znaleźć powody do narzekań. Kiedy Róża przez przypadek przyłapuje swoją ledwo dorosłą siostrzenicę w sytuacji intymnej, w toalecie dla nauczycieli, jest zszokowana. Tina wcale nie wygląda tak, jakby zbliżenie z chłopakiem sprawiało jej wyjątkową przyjemność. Prawda jest taka, że w idealnym życiu Róży jest poważna rysa: choć prowadzi regularne życie seksualne, nigdy nie dostała orgazmu: „Czasem, gdy kochali się z Bogdanem, zastanawiała się nad pytaniami na kartkówkę albo nad tym, jak utemperować dwóch uczniów z 1C, którzy dawali się jej we znaki. Róża była zdania, że seks jest zdecydowanie przereklamowany. Albo, co o wiele bardziej do niej przemawiało, to z nią coś jest nie tak. Szybko przeszła do porządku dziennego nad tym, że jej ciało po prostu nie reaguje na pieszczoty. Dotyk Bogdana nie był nieprzyjemny, ale też nie robił na niej żadnego wrażenia. (…) Miała z tego powodu wyrzuty sumienia, niezmiennie od kilkunastu lat. nie tak powinna się czuć w łóżku z kochającym mężem”. Jagoda miała wszystko: świetną pracę z obiecującymi perspektywami, męża, z którym fantastycznie się dogadywała, małe dziecko, kochających rodziców. Nagle dochodzi do tragicznego wypadku drogowego. Sprawca ginie, a Jagoda zostaje sparaliżowana. Można by się spodziewać – jak to w wielu powieściach bywało – że mąż ją zostawi, a ona sama z mozołem będzie odnajdywać się w nowej rzeczywistości. Nic bardziej mylnego! Jagoda pozostała silną kobietą i po kilku latach mogła wrócić do aktywnego życia – nawet jeśli nie wstała z wózka inwalidzkiego. Czarek ani myślał o porzuceniu żony. Wspierał ją, na ile mógł. A jednak nie każda dziedzina życia ułożyła się na nowo: „Nie kochali się od czterech lat i wszystko wskazywało na to, że tak już zostanie. Jagoda była pewna, że po wypadku zapomni o seksie. Nie spodziewała się jednak, że jej udręczone, poddane próbie ciało tak bardzo ją zaskoczy. Po prostu to pojawiło się w jej głowie. Nagle spojrzała na Czarka i przypomniała sobie, jak bardzo go kiedyś pożądała. Wystarczyła iskra, aby lądowali w łóżku, pozbawieni obaw, ciekawi siebie. Tak, miała wtedy sprawne nogi i wrażliwą łechtaczkę, która pozwalała jej przeżywać wspaniałe orgazmy. Te czasy się skończyły, ale najwyraźniej mózg nie dopuszczał do siebie takiej informacji. Jagoda, chcąc nie chcąc, pozostała istotą seksualną”. Kamila robi karierę jako youtuberka i menadżerka marketingu. Świadomie układa swoje życie uczuciowe. Z ostatnim stałym partnerem rozstała się kilka lat wcześniej. Chcąc odpocząć od wiążących relacji, spotykała się bez zobowiązań. Jednak teraz jest już gotowa na nowy związek. Przez przypadek poznaje nieco nieśmiałego Wojtka. To mężczyzna niemal idealny. Zapowiada się związek z przyszłością, Kamili i Wojtkowi układa się cudownie – z wyjątkiem spraw alkowy. Kamila lubi seks, ale zbliżenia z Wojtkiem pozbawione są pasji, prawdziwej namiętności, wydają się wymuszone. Ona, taka silna i przebojowa, nagle staje się zupełnie zagubiona: „W pracy zyskała opinię wyuzdanej nimfomanki. W domu seks schował się gdzieś pod łóżkiem, poza zasięgiem. Mimo to, choćby chciała, nie mogła powiedzieć, że Wojtek to zły facet, czy choćby wybrakowany. I chyba właśnie to uwierało ją najmocniej: chłopak o dobrym sercu, chłopak, którego nie dało się kochać. Chłopak, którego się nie zostawia”. Danuta Awolusi w swojej powieści dotyka spraw bardzo delikatnych. Takich, o których nie zwykliśmy mówić głośno (jak celnie zauważy Jagoda, przełamując własne bariery związane z mówieniem o seksie: „Tu nawet pełnosprawni mają problem, żeby mówić o współżyciu”). To wymaga niezwykłej pisarskiej odwagi. Sposób ujęcia tego tematu może szokować (niektóre rozmowy czyta się z pewnym dyskomfortem jako wręcz nazbyt intymne), ale przecież chodzi o to, aby uświadomić czytelnikom ich własne bariery wynikające z presji społecznej. Dotyczy to także bohaterek. Wycofana Róża dzięki edukatorce seksualnej mimo wielu oporów, odkrywa na nowo własne ciało i rozkosze, które może jej oferować. Podobnie musi podejść do swojego ciała sparaliżowana Jagoda (to kolejny tabuizowany temat – przecież osoby niepełnosprawne nie zostają pozbawione potrzeb seksualnych). Dla niej powrót do regularnego współżycia jest niezwykle istotny: „Nie narzekam. Chciałabym jednak wrócić do pełni życia. Akurat seks jest takim ostatnim bastionem, którego jeszcze nie zdobyłam. I tu nawet nie chodzi o to, że mam jakieś wielkie ambicje. Po prostu poczułam, że nadal pragnę seksu i że mogę być aktywna. Mogę osiągnąć coś, co wydawało mi się niemożliwe. Po wypadku myślałam, że nigdy nie będę się kochać. A teraz się okazuje, że wręcz przeciwnie, ta sfera życia wciąż jest dla mnie dostępna”. W powszechnym mniemaniu seks jest czymś pożądanym, nobilitującym, pozostającym ważną częścią życia. Jeśli w tej sferze coś się nie układa, kobiety i mężczyźni mogą czuć się wybrakowani, niepełni. To właśnie spotyka niektórych bohaterów Blisko, coraz bliżej. Choć pojawiają się w tej powieści rozmaite wątki poboczne i niemało tu bohaterów (choć tylko kilkoro z nich dobrze poznamy) wszystko sprowadza się do spraw związanych z seksem. Co istotne, nie mamy do czynienia z tanią powieścią erotyczną. Danuta Awolusi podchodzi do tematu z szacunkiem, bez taniej sensacji. Dla swoich bohaterów ma wiele zrozumienia. Zwraca uwagę na palące kwestie społeczne. Seks to ważna część życia i każdy chętny powinien czerpać z niego przyjemność. Dotyczy to również niepełnosprawnych, którzy nie muszą zamykać tej sfery życia (jakże przejmująco brzmią słowa Jagody: „Chcę wiedzieć, że wypadek odebrał mi tylko część sprawności. Nie moją kobiecość, nie siłę”). Z drugiej strony autorka Macoch nie zapomina o tym, że: „Seks to żaden przymus. To nie jest obowiązek ani coś, bez czego człowiek nie jest kompletny”. Właśnie to wieloaspektowe, mądre ujęcie niełatwej problematyki przekonuje najbardziej. Na uwagę zasługuje też fabuła – jeśli pojawiają się w tej powieści nieco wyeksploatowane przez literaturę obyczajową wątki, Danuta Awolusi prowadzi je do zaskakujących rozwiązań. Bohaterowie nie są udziwnieni, właściwie nie ma tu czarnych charakterów – są bardzo prawdziwi ludzie, czasem nieszczęśliwi, czasem bezradni. A Róży, Jagodzie i Kamili chce się kibicować. Sięgnijcie koniecznie po Blisko, coraz bliżej Danuty Awolusi. Ta powieść zapewni wam nie tylko ciekawą rozrywkę, ale też skłoni do refleksji. To niewątpliwie ważna książka. Dość gaszenia światła w sypialniach! Porozmawiajmy. Źródło cytatów: Danuta Awolusi, Blisko, coraz bliżej, Wydawnictwo Czwarta Strona, Poznań 2022. RnK Wilk morski Posty: 669 Rejestracja: 04-05-2007, 10:35 Patent: kapitan Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 15 razy Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... W tym roku bede 3 tygodnie w Chorwacji. Zastanawiam się między innymi, jak rozwiazac kwestie kieszonkowego. Slyszalem, ze najbardziej oplacalne jest placenie polska karta (posiadam Visa Electron BZWBK <30), dalej wyplaty z bankomatu, a na samym koncu - gotowka z kantoru. I stad moje pytania: -czy rzeczywiscie taka "hierarchia" jest sluszna? -gdzie mozna placic karta i od jakiej kwoty? -czy korzystac z bankomatow mozna dowolnie, czy sa lepsze i gorsze (czyt. tansze i drozsze)? No i jak ocenic ilosc gotowki do wziecia? Tzn. ile % calych wydatkow pojdzie zawsze w gotowce? Dodam, ze pytam wylacznie o kieszonkowe, nie interesuje mnie paliwo, porty, zarcie "calozalogowe"... skrzat Admirał Posty: 2933 Rejestracja: 18-03-2007, 14:24 Patent: nie posiadam Typ jachtu: pegaz + różne morskie Podziękował;: 9 razy Otrzymał podziękowań: 52 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: skrzat » 10-06-2009, 20:26 RnK napisał(a):Zastanawiam się między innymi, jak rozwiazac kwestie kieszonkowego. Slyszalem, ze najbardziej oplacalne jest placenie polska karta (posiadam Visa Electron BZWBK <30), dalej wyplaty z bankomatu, a na samym koncu - gotowka z kantoru. Skoro chodzi tylko o kieszonkowe, nie zastanawiałabym się nad tym...Różnice są naprawdę nieduże, przy małych wydatkach zwłaszcza - wybrałabym formę najwygodniejszą czyli mieszaną: gotówkę musisz mieć zawsze w kieszeni, gdyż trudno szukać bankomatu czy kantoru, gdy chcesz kupić lody. Euro wymienisz w każdym większym sklepie - zobaczysz, że dobrze "stoi", to wymienisz tym razem więcej. Nie kupuj pieniędzy na granicy - nie opłaca się, bo jest drogo. RnK napisał(a):No i jak ocenic ilosc gotowki do wzięcia? Tzn. ile % całych wydatków pójdzie zawsze w gotowce? Na to pytanie nie ma odpowiedzi, jeżeli nie wiemy, czy wolisz świeże winecko od babci z przydomowej winiarni, czy też drogi proszek Macieq Admirał Posty: 1779 Rejestracja: 05-07-2007, 17:43 Lokalizacja: Wawa Patent: sternik morski Typ jachtu: różne Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 22 razy Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Macieq » 10-06-2009, 20:40 Będąc w Chorwacji podczas majowego długiego, wyciągaliśmy kunowate ze ściany. Nasz oficer finansowy wyliczył, że tak jest najtaniej. Trzeba tylko pamiętać, by ograniczyć ilość wyciągań, bo ściana dolicza sobie marżę do każdej operacji. pozdrawiam skiera Francis Drake Admirał Posty: 1623 Rejestracja: 01-04-2007, 12:06 Lokalizacja: Bydgoszcz (warszawa) Patent: sternik Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 12 razy Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Francis Drake » 10-06-2009, 20:41 skrzat napisał(a):Na to pytanie nie ma odpowiedzi, jeżeli nie wiemy, czy wolisz świeże winecko od babci z przydomowej winiarni, czy też drogi proszek Skrzacie, koledze chyba nie chodziło o napoje wyskokowe, tylko o procentowy udział gotówki w całkowitych wydatkach . ** Dodano: 2009-06-10, 20:43 **Macieq napisał(a):tak jest najtaniej Aż dziwne. Albo kantory tam zdzierają, albo wasz bank ma genialny przelicznik :]. Z reguły bankomat jest najmniej korzystny bo obca waluta jest przeliczana względem dolara bądź euro i zwłaszcza na takim podwójnym przeliczeniu banki zarabiają. Chyba, że ktoś ma konto walutowe . Tyle mamy za sobą przebytych mil... W tawernie pod dorodną flądrą... Mewy białe mewy, wiatrem rzeźbione z pian... skrzat Admirał Posty: 2933 Rejestracja: 18-03-2007, 14:24 Patent: nie posiadam Typ jachtu: pegaz + różne morskie Podziękował;: 9 razy Otrzymał podziękowań: 52 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: skrzat » 10-06-2009, 21:12 Francis Drake napisał(a):Skrzacie, koledze chyba nie chodziło o napoje wyskokowe, tylko o procentowy udział gotówki w całkowitych wydatkach . Zrozumiałam - napój wyskokowy jest przykładem różnicy, jaka niewątpliwie istnieje między 15 kun a 150. :] Chris_M Wioślarz Posty: 25 Rejestracja: 11-06-2009, 23:45 Patent: sternik morski Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 1 raz Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Chris_M » 12-06-2009, 01:51 RnK napisał(a):Slyszalem, ze najbardziej oplacalne jest placenie polska karta (posiadam Visa Electron BZWBK <30), dalej wyplaty z bankomatu, a na samym koncu - gotowka z kantoru. I stad moje pytania: -czy rzeczywiscie taka "hierarchia" jest sluszna? Z mojego doświadczenia wynika, że wypłata z bankomatu jest zdecydowanie najdroższa. Reszta już nie jest tak oczywista, bo zależy od zbyt dużej ilości czynników. Na drugim miejscu wśród najdroższych stawiałbym płacenie kartą złotówkową przeliczaną przez dolary. Natomiast najkorzystniejsze było płacenie kartą prowadzoną w euro, potem w trudnej do określenia kolejności kantor oraz karta złotówkowa przeliczana przez euro. Pozdrowienia, Krzysztof Dominiczek Wioślarz Posty: 44 Rejestracja: 02-05-2009, 17:23 Patent: sternik morski Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 4 razy Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Dominiczek » 12-06-2009, 09:37 Z moich obserwacji najtaniej i najwygodniej jest płacić kartą. Z tym bankomatem to jest tak, że zdecydowanie nie ma sensu wypłata z kart kredytowych. Natomiast z kart płatniczych jak najbardziej. W Chorwacji waluta w jakiej prowadzona jest karta powinna być bez znaczenia bo tak czy tak idą 2 przewalutowania. Co do kwoty to musisz sam określić budżet jaki chcesz przeznaczyć na rozpustę. Opróćz rozpusty musisz mieć jakąś kwotę na nieprzewidziane wypadki Ja osobiście zanim nie wyrobiłem sobie kart kredytowych zawsze pożyczałem na czas wyjazdu za granicę jakąś konkretną sumkę i wrzucałem na konto. Raz mi się przydało... Niby członek forum od jakiegoś czasu, ale w sumie to wciąż: Ja tu nowy jestem... Aldi Żeglarz Posty: 74 Rejestracja: 01-09-2008, 11:16 Lokalizacja: Poznań Patent: kapitan Podziękował;: 3 razy Otrzymał podziękowań: 4 razy Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Aldi » 12-06-2009, 11:41 Potwierdzam co napisało wiekszość poprzedników. Najdroższa wersja ze względu na prowizję są wypłaty z bankomatu. Jeśli chodzi o pozostałe opcje - płacenie kartą OK ale w małych mieścinach, w małych sklepach, na odludnych wyspach nie przyjmują. Tam warto mieć gotówkę. Jesli chodzi o gotówkę to z majowego doświadczenia i z wcześniejszych lat powiem, że nie opłaca się kupować kun w Polsce!! Lepiej kupić euro i na miejscu w kantorze wymienić na kuny. Inaczej mówiąc kupując u nas za złotówki kuny będziesz ich miał mniej niż kpując u nas euro i tam wymieniając je na kuny. Warto też wiedzieć, że można płacić w chorwacji w euro, prawie wszędzie przyjmują (a przynajmniej nie spotkałem miejsca gdzie by nie przyjęli) ale małe restauracyjki zaokrąglają czasem lekko w górę przy przeliczaniu na swoją korzyść. Ile zabrać tej waluty, kieszonkowego - to zależy tylko od Ciebie. Jak nie chcesz nic kupować to 100kun bedzie za dużo, jak codziennie planujesz restauracje to 500 będzie mało ! ;P Hobby Styl Admirał Posty: 1446 Rejestracja: 03-05-2006, 00:20 Lokalizacja: Poznań Patent: sternik morski Podziękował;: 2 razy Otrzymał podziękowań: 73 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: Hobby Styl » 12-06-2009, 23:21 Francis Drake napisał(a):koledze chyba nie chodziło o napoje wyskokowe, tylko o procentowy udział gotówki w całkowitych wydatkach Myślę że to 19,567 % :] Przecież tak naprawdę to zależy czy lubi zjeść i wypić czy raczej zadowala go woda mineralna... nauta Admirał Posty: 1869 Rejestracja: 07-03-2006, 20:07 Lokalizacja: Warszawa Patent: kapitan Typ jachtu: mogą być nawet drzwi od stodoły Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 25 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: nauta » 15-06-2009, 23:43 Będąc w Chorwacji podczas majowego długiego, wyciągaliśmy kunowate ze ściany. Nasz oficer finansowy wyliczył, że tak jest najtaniej. Trzeba tylko pamiętać, by ograniczyć ilość wyciągań, bo ściana dolicza sobie marżę do każdej operacji. Zależy, np. mbank (i chyba City) mają wypłaty bezpłatne. Chociaż to trzebaby sprawdzić, czy na kursie nie rżną tak, że wychodzi drożej niż z prowizją (10PLN?)Francis Drake napisał(a):Z reguły bankomat jest najmniej korzystny bo obca waluta jest przeliczana względem dolara bądź euro i zwłaszcza na takim podwójnym przeliczeniu banki zarabiają. Chyba, że ktoś ma konto walutow Zawsze (z jakąś dokładnością) i tak będzie przeliczane przez USD albo EUR. Jak ktoś zna bank oferujący konto walutowe w kunach (i innych żeglarskich) walutach, z możliwością wypłat bezpośrednio z konta, to chętnie posłucham. Z własnego doświadczenia wiem, że tego typu patent na pewno działa na USD w City i wypłatach w USA. Z innej strony patrząc przeliczanie przez EUR teoretycznie powinno być związane z mniejszymi wahaniami (kursy PLN/HRK i EUR są względem siebie bardziej stabilne niż względem USD) Dominiczek napisał(a):zdecydowanie nie ma sensu wypłata z kart kredytowych To wynika z definicji karty kredytowej Navigare necesse est, vivere non est necesse plitkin Posty: 19243 Rejestracja: 29-11-2007, 21:45 Patent: sternik morski Typ jachtu: Był... Maxus 28 Nazwa jachtu: Była... Babooshka Podziękował;: 691 razy Otrzymał podziękowań: 1553 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: plitkin » 16-06-2009, 08:18 Zrob sobie symulacje i tyle. Wejdz na strone swojego banku i sprawdz kursy po jakich bedzie przeliczona transakcja. Wejdz do internetu i zobacz po jakim kursie kupilbys kuna. Dowiedz sie jaka moze byc prowizja od wyplaty z bankomatu oraz ewentualnie od transakcji karta. Kazdy ma inny bank, inna karte, inne warunki. Moim zdaniem karty sa najmniej oplacalnym srodkiem platniczym za granica, bo bank stosuje SWOJE tabelowe kursy, ktore zawsze sa gorsze od kursach w kantorach. Zreszta, jezeli juz mialbys tam jechac i wymieniac kase w kantorze, to nie polecam zabierac zlotowek, tylko usd czy eur. W tej chwili obie te waluty sa drogawe w Polsce. leo828 Admirał Posty: 1422 Rejestracja: 18-05-2008, 10:06 Lokalizacja: Tamiza Patent: żeglarz Typ jachtu: Colvic Sea Rover 28 Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 45 razy Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: leo828 » 16-06-2009, 22:21 plitkin napisał(a):Moim zdaniem karty sa najmniej oplacalnym srodkiem platniczym za granica, bo bank stosuje SWOJE tabelowe kursy, ktore zawsze sa gorsze od kursach w kantorach. Trochę to dziwne bo mnie zawsze mówiono, że operacje na karcie zawsze są przeprowadzane w oparciu o średni, dzienny kurs bankowy na danym terenie. A ten jak wiadomo ustalany jest przez bank narodowy danego kraju. I wydaje mi się, że płacenie kartą płatniczą jest najtańsze. Zupełnie inną sprawą jest rodzaj karty. W tej chwili duża część sklepów (w miarę upływu czasu - coraz większa) w UK odmawia przeprowadzenia transakcji za pomocą karty Maestro i Visa Electron. Jeśli ta tendencja dotarła do Chorwacji to możesz mieć problemy. cogwheel Admirał Posty: 4739 Rejestracja: 18-05-2006, 20:36 Lokalizacja: Łódź Patent: żeglarz Podziękował;: 0 Otrzymał podziękowań: 62 razy Kontakt: Re: Bo to co nas podnieca, to sie nazywa... Post autor: cogwheel » 17-06-2009, 00:08 leo828 napisał(a):I wydaje mi się, że płacenie kartą płatniczą jest najtańsze. Też mi się tak wydawało. We Włoszech, na Węgrzech, we Francji, Hiszpanii, Słowacji płaciłem kartą (zwykłą - płatniczą, mBank) i nie było to specjalnie bolesne. Pamiętam za to zakup lirów (fakt, jak widać - czas jakiś temu) kartą w biurze informacji turystycznej w Sorrento i wypłatę w bankomacie (Via della Conciliazione - wiadomo gdzie ) - uuuuuuuu - to bolało mocno. Ponieważ w niedzielę lecę na urlop, liczę, że - koledzy - naprowadzicie mnie jeszcze na dobre tory (jeśli się mylę). Wróć do „Morza i oceany świata” Przejdź do SailForum na dzień dobry ↳ Zanim zaczniesz Jachty ↳ Opinie, testy, informacje ↳ Nasze jachty ↳ Prace bosmańskie, naprawy, remonty, szkutnictwo ↳ Żagle, silniki, osprzęt, wyposażenie, ekwipunek ↳ Elektronika jachtowa ↳ Transport jachtów i wszystko z nim związane ↳ Wielokadłubowce Żeglowanie ↳ Praktyka żeglarska ↳ Teoria żeglowania ↳ O szkoleniach, kursach i egzaminach ↳ Locja ↳ Nawigacja ↳ Meteorologia ↳ Ratownictwo ↳ Sygnalizacja i łączność ↳ Prawo, przepisy i ubezpieczenia Regaty ↳ O regatach słów kilka ↳ Regaty krajowe i zagraniczne Żeglarze, czyli my ↳ Organizacje i kluby żeglarskie ↳ Spotkania forowiczów ↳ Kultura i zwyczaje żeglarskie ↳ Opowieści i wspomnienia ↳ Rejsy dalekie i bliskie, wielkie i małe ↳ Profesjonaliści Akweny ↳ Mazury ↳ Zalew Szczeciński ↳ Zatoka Gdańska, Zalew Wiślany, Pętla Żuławska ↳ Pojezierze Iławsko-Ostródzkie, Kanał Elbląski ↳ Zalew Sulejowski ↳ Zalew Zegrzyński ↳ Inne akweny śródlądowe Polski ↳ Rzeki, kanały i jeziora Europy ↳ Bałtyk ↳ Morze Śródziemne, Adriatyk i Morze Czarne. ↳ Pozostałe akweny wokół Europy ↳ Morza i oceany świata Wokół żagli ↳ Szanty ↳ Targi, zloty, imprezy ↳ Strony www ↳ Windsurfing & bojery ↳ Forum motorowodne ↳ Modelarstwo ↳ Żeglarskie rozmaitości Ogłoszenia żeglarskie - Czarter jachtów, handel i usługi, rejsy, wolna koja. ↳ Sprzedam jacht ↳ Jachty motorowe, hausbot-y ↳ Sprzedam - wykonam - oddam - oferuję ↳ Kupię - zlecę - poszukuję ↳ ANA Charter - jak oszukano żeglarzy ↳ Rejsy ↳ Czarter za granicą ↳ Czarter w Polsce ↳ Kursy, szkolenia, warszaty ↳ Praca - zatrudnię, zlecę, poszukuję SailForum na co dzień ↳ Pomagamy ↳ Konkurs - Kalendarz 2019 ↳ Konkurs - Kalendarz 2018 ↳ Złoty Pagaj 2014/2015 ↳ Konkursy SailForum i Plusa Rozdział I – „Niekomfortowe rozmowy o zarobkach” Zarobki tematem tabu. Blisko połowa respondentów (48%) uważa, że zarobki są w Polsce tematem tabu, o którym się nie rozmawia. Kobiety nieco częściej niż mężczyźni uważają, że sprawa wynagrodzeń to temat owiany tajemnicą (52% w porównaniu do 44%). Czy Pana/Pani zdaniem zarobki, są w Polsce tematem tabu, o którym się nie rozmawia? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu • Co trzeci pracownik (34%) uważa, że otwarte mówienie o zarobkach jest czymś pozytywnym, a co piąty, że czymś negatywnym (20%). • Wśród osób, które temat zarobków uważają za tabu, nieco więcej niż wśród ogółu jest zarówno krytyków (24%), jak i zwolenników (37%) otwartego mówienia o zarobkach. • Osoby najmłodsze (18-29 lat) aprobują mówienie o zarobkach znacznie częściej niż najstarsze (60 lub więcej lat) – 42% w porównaniu do 27%. Czy uważa Pan/Pani, że otwarte mówienie o wysokości swoich zarobków jest raczej czymś pozytywnym, czy raczej czymś negatywnym? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Irytacja, zakłopotanie i strach • 50% badanych irytuje, gdy ktoś pyta ich o wynagrodzenie, a czterech na dziesięciu (42%) odczuwa zakłopotanie, gdy ma rozmawiać z innymi o zarobkach. • 28% badanych czuje się obnażonych, gdy ma powiedzieć komuś, ile zarabia. • 20% respondentów boi się rozmów o zarobkach. Czy zgadza się Pan/Pani, czy też nie zgadza z następującymi stwierdzeniami? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Z bliskimi rozmawiamy chętniej • Zdecydowana większość pracujących porusza temat zarobków z partnerami (75%) i rodziną (70%), a nieco mniej niż połowa ze znajomymi (46%) i współpracownikami (44%). • 7% badanych rozmawia o zarobkach z osobami nieznajomymi. • Rozmawiając o wynagrodzeniu z partnerem, dyskomfort odczuwa 15% osób. • W przypadku rodziny, znajomych i kolegów z pracy uczucie skrępowania pojawia się jeszcze częściej, tj. u około co czwartej osoby. • Prowadząc rozmowy na ten temat ze znajomymi, dyskomfort odczuwa co trzecia kobieta i co czwarty mężczyzna. Z kim zdarza się Panu/Pani rozmawiać o swoich zarobkach? Czy czuje Pan/Pani dyskomfort, rozmawiając o zarobkach? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Bogatsi mniej otwarcie o zarobkach • Otwarte mówienie o zarobkach pozytywnie ocenia około 40% respondentów z wynagrodzeniem netto, oscylującym w okolicach 2000 złotych i tylko 26% respondentów z poziomem zarobków przekraczającym 4000 złotych. • Otwarte mówienie o pensji popiera blisko połowa (48%) pracowników fizycznych. • Najwięcej jego przeciwników jest wśród kadry zarządzającej (29%). Wykres: Korelacje między wysokością wynagrodzenia, a pozytywną oceną otwartego mówienia o zarobkach. Chcemy wiedzieć, ile zarabiają inni • Aż 46% badanych chciałoby znać wysokość zarobków innych osób, pracujących na tym samym stanowisku, w tej samej branży. • Taką odpowiedź wskazało aż 64% respondentów w przedziale wiekowym od 18-29 lat oraz 54% w wieku 30-39 lat. • Wśród osób po 50-tym roku życia tego zdania jest około jedna trzecia badanych. Czy chciałby/aby Pan/Pani znać wysokość zarobków innych osób pracujących na tym samym, co Pan/Pani stanowisku w tej samej branży? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Komentarze ekspertów Prof. dr hab. Małgorzata Fuszara, socjolog, ekspert kampanii „Zarobki bez tabu” Praca, płaca, płeć Badania socjologiczne pokazują, że praca zawodowa należy do wysoko cenionych przez Polki i Polaków wartości, a większość z nas (59%) deklaruje zadowolenie pracy. Nie oznacza to satysfakcji z zarobków – jedynie jedna czwarta badanych deklaruje zadowolenie z sytuacji finansowej i wysokości dochodów, większą grupę (38%) stanowią osoby, które są ze swojej sytuacji pod tym względem niezadowolone (CBOS BS 1/2014). Powstaje więc istotne pytanie, czy o swoich zarobkach rozmawiamy z innymi, czy też jest to temat tabu? Jeśli rozmawiamy, to z kim? Czy wysokość zarobków ma wpływ na relacje z bliskimi osobami, w tym na relacje najbardziej intymne? To tylko niektóre z pytań, na które staramy się odpowiedzieć w oparciu o przeprowadzone w marcu 2014 roku badania, w których odpowiednie pytania zadano 1000 osobowej próbie dorosłych (powyżej 18 lat) pracujących Polek i Polaków. Zarobki: temat tabu czy przedmiot swobodnych rozmów? Badania pokazały, że wśród pracujących równoliczne są grupy osób uważających, że zarobki to temat tabu, o którym się nie rozmawia oraz osób, które nie podzielają takiego poglądu (po 48%). Co ciekawe, kobiety, które zresztą statystycznie zarabiają mniej niż mężczyźni, a także w cytowanych badaniach częściej są we własnej ocenie i ocenie mężczyzn mniej zarabiającymi, częściej są przekonane, że zarobki stanowią w Polsce temat tabu. Czy zarobki stanowią dla wielu osób tabu dlatego, że pracodawcy zabraniają udzielania tego typu informacji, czy jest to raczej tabu kulturowe i niewielkie jest zainteresowanie zarobkami innych? Badania wskazują, że oba te czynniki mogą mieć znaczenie – niemal równoliczne są bowiem grupy osób, które chciałyby mieć wiedzę o zarobkach innych pracujących w swojej branży (46%) i tych, którzy nie chcą mieć takich informacji (51%). Sądzić więc można, że obok przeszkód nakładanych na pracowników przez pracodawców, zabraniających niekiedy udzielania takich informacji, istnieje tabu kulturowe, zapewne powodowane wpajanym podczas wychowania przekonaniem, że nie powinniśmy się interesować sprawami innych osób, a zwłaszcza ich dochodami. Ponieważ większość badanych (blisko 60%) przekonanych jest, że taka wiedza nie pomogłaby im w negocjacjach na temat własnych zarobków, takie zainteresowanie może być uważane za „pustą ciekawość” odnoszącą się do cudzych, prywatnych spraw. Na fakt, że wysokość zarobków należy do informacji „prywatnych” wskazuje też to, że wprawdzie stosunkowo wiele osób rozmawia na ten temat z partnerem/partnerką (75%) i z rodziną (70%), to znaczenie rzadziej rozmowy takie prowadzi się ze znajomymi (46%), z współpracownikami (44%), a zwłaszcza z osobami świeżo poznanymi (7%), z którymi najczęściej odczuwa się dyskomfort, rozmawiając o zarobkach. Ogólnie powiedzieć więc można, że im bliższa więź, tym częstsze rozmowy o zarobkach i rzadziej odczuwany dyskomfort podczas takiej rozmowy. Maciej Bąk, ekspert ds. Raportów Wynagrodzeń serwisu Jak Polacy postrzegają swoje zarobki? Czy są one w Polsce tematem tabu? Połowa z nas twierdzi, że tak, połowa zaprzecza. Jednocześnie jednak tylko co 5 twierdzi, że otwarte mówienie o wysokości swoich zarobków jest czymś negatywnym. Reszta skłania się ku stwierdzeniu, że jest to pozytywne zjawisko, bądź nie ma ono większego znaczenia. Może więc nie powinniśmy przypisywać zarobkom statusu owianego aurą tajemnicy, niewygodnego tematu? Ponad 70% z nas deklaruje przecież, że o temacie wynagrodzeń swobodnie dyskutujemy z rodziną i najbliższymi. Tylko co piąty z respondentów podczas rozmów w takim gronie czuje jakikolwiek dyskomfort. Rzadziej poruszamy ten temat w rozmowach ze znajomymi i współpracownikami, ale mimo wszystko na ten temat dyskutuje z kolegami prawie co drugi z nas. Zdarzają się również nieliczne przypadki, gdy o płacach dyskutujemy z zupełnie obcymi ludźmi. Tabu czy nie tabu? Kontrowersje związane ze znajomością wynagrodzeń widać było chociażby po propozycji OPZZ związanego z jawnością płac. Choć tamten projekt zdawał się mieć na celu głównie ujawnienie płac kadry menedżerskiej, i ich dysproporcji w porównaniu do zarobków pracowników szeregowych, to wskazał on jednak na spore różnice zdań pomiędzy poszczególnymi grupami. Te różnice widać również w badaniu – otwarte mówienie o zarobkach jako zjawisko pozytywne widzi około 40% respondentów z wynagrodzeniem netto, oscylującym w okolicach 2000 złotych. Tylko co czwarty respondent z poziomem zarobków przekraczającym 4000 złotych jest tego samego zdania. Najcieplej o otwartości mówieniu o zarobkach wypowiadają się robotnicy, najwięcej przeciwników znajdziemy wśród kadry zarządzającej. Co ciekawe, jednak obydwie grupy deklarują podobny poziom poirytowania w przypadku pytania ich samych o poziom wynagrodzenia. Co zatem stoi na przeszkodzie w otwartości mówienia o zarobkach? Istotne są bez wątpienia czynniki psychologiczne – zakłopotanie związane z rozmowną o zarobkach deklaruje połowa respondentów z dochodem niższym niż 1500 PLN netto. Jedną z przyczyn mogą być obawy przed postrzeganiem jako osoby, której nie do końca się w życiu udało. Irytacją na pytanie o wysokość płacy odpowiedziałaby z kolei połowa respondentów osiągających dochód większy niż 4000 PLN netto. Może to być wynik obawy o posądzenie o „złodziejstwo” i układy, które niestety wciąż często dotyka osoby zarabiające znacznie więcej niż przeciętnie. Polacy lubią narzekać, więc być może osoby dobrze zarabiające chcą uniknąć wybijania się z tłumu. Swoją rolę odgrywają również pracodawcy i ustalane przez nich reguły zatrudnienia. Nierzadko zdarza się, że oczekują oni od pracownika deklaracji zachowania wynegocjowanych warunków zatrudnienia w tajemnicy. Pozwala im to na pozostawienie sobie pola manewru w przypadku negocjacji podwyżek oraz wynagrodzeń na rekrutacji, co może stanowić dla pracodawców źródło znacznych oszczędności. Rozdział II „Aspiracje zarobkowe Polaków” Możemy zarabiać więcej. Większość pracujących Polaków (54%) sądzi, że jest w stanie zarabiać więcej niż obecnie. Takiego zdania jest 61% mężczyzn i 46% kobiet. Czy sądzi Pan/Pani, że jest w stanie zarabiać więcej w swojej firmie/ instytucji? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Wiedza zarobkach innych pomoże w negocjacjach • Ponad jedna trzecia badanych (35%) uważa, że posiadanie informacji o wysokości zarobków osób na tym samym stanowisku, ale w innych firmach mogłoby zadziałać np. jako karta przetargowa i okazać się pomocne w trakcie negocjacji wysokości wynagrodzenia z pracodawcą. Czy uważa Pan/Pani, że informacja o wysokości zarobków osób na tym samym, co Pan/Pani stanowisku w innych firmach/instytucjach pomogłaby Panu/Pani w negocjacjach wynagrodzenia z przełożonym? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Młodzi chcą wiedzieć więcej • Aż 64% respondentów w wieku od 18 do 29 lat oraz 54% w przedziale 30-39 lat chciałoby znać wysokość zarobków innych osób pracujących na tym samym stanowisku, w tej samej branży. • W tych dwóch grup wiekowych odpowiednio 56% i 41% respondentów uważa, że posiadanie takiej wiedzy pomogłoby im w negocjacjach wysokości wynagrodzenia z pracodawcą. • Tego samego zdania jest jedynie 22% badanych po 50-tym roku życia. Czy uważa Pan/Pani, że informacja o wysokości zarobków osób na tym samym stanowisku w innych firmach/instytucjach pomogłaby Panu/Pani w negocjacjach wynagrodzenia z przełożonym? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Obawiamy się negocjowania podwyżki • Brak znajomości wysokości wynagrodzeń innych osób zatrudnionych na podobnym stanowisku w tej samej lub innej firmie/instytucji jest wskazywany przez około co dziesiątego ankietowanego (kolejno 10% i 12%) jako czynnik, który utrudnia negocjowanie podwyżki z przełożonym. • Trudności w negocjowaniu wysokości wynagrodzenia sprawia także obawa przed utratą obecnej pracy (20%), utrudniony kontakt z przełożonym/pracodawcą (17%), a także trudności w rozmawianiu o pieniądzach (16%). • Kobiety częściej niż mężczyźni wspominają o lęku przed utratą miejsca pracy (23% wobec 18%), braku umiejętności negocjowania (14% wobec 9%), a także o trudnościach związanych z tematem rozmów, jakim są pieniądze (20% wobec 14%). Co sprawia Panu/Pani największą trudność w negocjowaniu wynagrodzenia z pracodawcą? (możliwość wskazanie trzech odpowiedzi) Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Zarabiamy tyle co inni • Prawie połowa ankietowanych (45%) uważa, że pensja, którą aktualnie dostaje, jest mniej więcej równa średniej dla stanowiska w branży, w której pracuje. • Nieco więcej niż jedna trzecia badanych jest zdania, że ich zarobki są za niskie, zaś 15% wręcz przeciwnie. • Mężczyźni częściej niż kobiety (17% wobec 11%) mają poczucie, że ich pensje osiągają poziom wyższy niż średnia dla ich stanowiska w tej samej branży. Jak ocenia Pan/Pani wysokość swojego wynagrodzenia? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Komentarz eksperta Dominika Ludwiczak, dyrektor HR, Sage sp. z Podczas analizy wyników badania w mojej pamięci przewijały się zarówno doświadczenia i uczucia, jakie towarzyszyły mi podczas rozmów z szefem na temat moich zarobków, jak i moje doświadczenia jako przedstawiciela pracodawcy – osoby zajmującej się między innymi polityką wynagrodzeń w firmie. Fakt, że pieniądze są tematem tabu w Polsce, a Polacy mają trudność w rozmawianiu o zarobkach, nie budzi wątpliwości. Jest to zapewne związane silnie z naszą dalszą i nowszą historią. Dalszą, kiedy to zarobki w PRL były niby jawne, ale postawione „na głowie” (hydraulik zarabiający wielokrotnie więcej od profesora na uniwersytecie itp.). Nowszej – w erze rodzącego się kapitalizmu i „wolnej amerykanki” w tej dziedzinie, szarej strefy, po pilnie strzeżoną tajemnicę wynagrodzeń w przedsiębiorstwach. Ta pilnie strzeżona tajemnica niestety często wiąże się z brakiem przemyślanych i stosowanych zasad w zakresie wynagrodzeń. Obecnie obserwuję coraz większą globalizację polityki wynagrodzeń w ramach korporacji, której mój pracodawca jest częścią. To co ma miejsce na dojrzałych zachodnich rynkach, i co zaczyna być wdrażane na naszym rynku, idzie zdecydowanie w kierunku jawności i transparentności zasad. Co nie musi oznaczać jawności wynagrodzeń, ale daje pracownikowi poczucie, że jest sprawiedliwie i uczciwie wynagradzany. Według konkretnych zasad To czy te zasady dany pracownik akceptuje czy nie, to już inna sprawa. Ale zawsze jest się do czego odwołać w sytuacji negocjacji, oczekiwań czy roszczeń. Kluczem do tego są określone momenty w cyklu życia firmy, kiedy robi się tzw. „salary review” i po wynikach finansowych firmy pierwszego kwartału, jeśli pozwala na to budżet, podejmowane są decyzje o wysokości puli podwyżkowej. Jest to jedyny moment w roku, oprócz okazji takich, jak zmiana stanowiska, awans czy koniec okresu próbnego, kiedy podwyżka może być przyznana. Kolejnym krokiem jest określenie przez pracodawcę i właściwe zakomunikowanie polityki w zakresie przyznawania podwyżek. Tu priorytetami może być tzw. „performance”, czyli poziom realizacji celów, jakie stawiamy przed każdym pracownikiem (miarą może być np. ocena roczna), pozycja wynagrodzenia do rynku czy rodzaj stanowiska lub rodziny stanowisk. Procent podwyżek według ustalonych priorytetów może zostać wtedy zakomunikowany pracownikom. Tym samym zapobiegamy kłopotliwym, jak wskazują wyniki badania, i ciężkim dla pracowników negocjacjom, podaniom o podwyżki w każdym momencie w roku od co śmielszych i odważniejszych pracowników. Takie rozmowy w sytuacji braku jasnych zasad są bardzo trudne i naładowane emocjonalnie zarówno dla samych pracowników, jak i ich przełożonych. Wierzę że budowanie kultury transparentności i jawności zasad oraz konsekwentne ich stosowanie będzie powoli, małymi krokami zmieniać siłę tabu wokół rozmów o zarobkach… Może zmieni się to za dwa pokolenia, ale zacząć powinniśmy teraz! Rozdział III „Z partnerem o zarobkach” Mężczyźni zarabiają więcej • Aż 75% respondentów rozmawia o swoich zarobkach z partnerem. • 15% z nich nie czuje się komfortowo, gdy w związku poruszany jest ten temat. • Więcej mężczyzn (16%) niż kobiet (13%) odczuwa dyskomfort podczas tych rozmów. • Ponad połowa pracujących mężczyzn (56%) przyznaje, że zarabia więcej od swoich życiowych partnerek. • W co piątym związku (21%) to kobieta zarabia więcej niż partner. • Co piąty pracujący (20%) odpowiada, że zarobki kształtują się podobnie. Kto w Pana/Pani związku zarabia więcej – Pan/Pani czy Pana/Pani partner? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Różnice w zarobkach bez znaczenia • Dla 67% pracujących bez znaczenia są różnice w zarobkach. • Nieco częściej odpowiedzi „nie ma to znaczenia” udzielają jednak mężczyźni niż kobiety (73% wobec 59%). • Za to kobiety dwukrotnie częściej od mężczyzn uważają, że najlepiej jest jeśli partnerzy w związku zarabiają porównywalnie (30% wobec 15%). • 10% respondentów, uważa, że w związku jest lepiej, gdy mężczyzna zarabia więcej. Czy uważa Pan/Pani, że w związku jest lepiej, gdy: Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Zarobki vs. relacje partnerskie • Prawie co czwarty badany (23%) chciałby wiedzieć, ile zarabia nowo poznany partner lub partnerka i są to częściej kobiety (32%) niż mężczyźni (15%). • Według 88% respondentów otwarte rozmowy o zarobkach nie psują relacji seksualnych w związkach. • Badani deklarują, że na ogół nie odczuwają dyskomfortu w związku z różnicami pomiędzy zarobkami ich i partnera (76%). Jednak blisko co trzeci mężczyzna (32%) nie czuje się komfortowo zarabiając mniej niż partnerka. • 22% badanych, przyznaje, że mężczyzna, który zarabia mniej niż kobieta, jest przez nią gorzej traktowany. Częściej dostrzegają taką prawidłowość mężczyźni (25%) niż kobiety (19%). • Badani twierdzą, że osoba zarabiająca więcej, nie jest osobą seksualnie dominującą w związku (84%). Równocześnie, aż 32% badanych z wykształceniem podstawowym uważa, że osoba, która zarabia więcej dominuje w łóżku. • Aż 84% respondentów uważa, że ukrywanie zarobków w związku wpływa negatywnie na relacje seksualne partnerów. Jak wysokość wynagrodzenia partnerów wpływa na relacje w związku? Czy zgadza się Pan/Pani z poniższymi stwierdzeniami? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Zarobki vs. atrakcyjność seksualna • 79% badanych uważa, że zarobki nie wpływają na atrakcyjność seksualną. • Jednak 12% respondentów zgadza się, że im wyższe zarobki tym większa atrakcyjność seksualna. • Sądzi tak również 14% mężczyzn, 18% ludzi młodych (do 29 roku życia) oraz 20% zatrudnionych w sprzedaży i marketingu. Czy Pana/Pani zdaniem zarobki mają wpływ na atrakcyjność seksualną partnera? I w jaki sposób? Źródło: badanie TNS Polska na zlecenie serwisu Komentarz eksperta Prof. dr hab. med. Zbigniew Lew-Starowicz, seksuolog, ekspert kampanii „Zarobki bez tabu” Z danych wynika, że zdaniem prawie połowy badanych zarobki są tematem tabu. To mniej niż sprawy seksu. O zarobkach rozmawia się rzadko lub wcale w gronie znajomych i w miejscu pracy. Inaczej wygląda to w związkach. Z moich obserwacji wynika, że w większości związków partnerzy omawiają finanse, dzielą je, ustalają zasady wydatkowania. Część mężczyzn ma skłonność do ukrywania części dochodów (tzw. ’zaskórniki’) przed partnerką, która nie akceptuje wydawania pieniędzy ‘na głupoty’. Zdarza się, wprawdzie rzadko, że mężczyźni ukrywają znaczącą część dochodów i w przypadku ujawnienia tego faktu dochodzi do dużego kryzysu w związku. Chwalenie się dochodem może być elementem ‘tańca godowego’ Nie zaskakuje informacja, że najchętniej o zarobkach rozmawiamy z bliskimi. Budżet z reguły omawia się w kręgu rodziny i najbliższego otoczenia (znajomi, współpracownicy), ale dotyczy to osób, do których ma się zaufanie i najczęściej w formie skargi lub rozczarowania. Podejrzewam, że w rozmowie ze znajomymi nie podaje się pełnych kwot. Rozmowa ma charakter ogólny, a nie szczegółowy. Spotykam się natomiast z przypadkami, kiedy pełna informacja o realnych dochodach ma na celu wywarcie wrażenia, chwalenia się, prowokowanie podziwu. W przypadku świeżo poznanych osób może to być forma ‘tańca godowego’, uwodzenia. Intrygującym natomiast jest fakt, że w przypadku par zgłaszających się z konfliktami w związku rzadko mogę uzyskać dane na temat zarobków. Otrzymuję dane ogólnikowe typu: ‘powodzi się nam nieźle’, ‘radzimy sobie’, ‘nie wystarcza’, ‘teraz mamy kłopoty’ itp. Dyskomfort wynika z niepewności Stosunkowo niewiele osób odczuwa dyskomfort rozmawiając o zarobkach. Zapewne dlatego, że mówi się to co chce się powiedzieć i w celu uzyskania określonego celu (w przypadku znajomych i w miejscu pracy). W przypadku najbliższych nie ma dyskomfortu z powodu poczucia bezpieczeństwa i zrozumienia. W przypadku osób obcych połowa badanych odczuwa dyskomfort – zapewne dlatego, że nie mają do końca pewności, jak będą oceniane zwierzenia na ten temat. W przypadku rozmów na tematy seksu – dyskomfort jest znacznie większy i dotyczy to również najbliższego otoczenia. Partnerzy odczuwają opory z rozmową na temat seksu w przypadku kiedy mają opowiadać o swoich problemach, rozczarowaniach czy potrzebach. Europejczycy bardziej otwarci niż Polacy Swobodna rozmowa o swoich zarobkach dotyczy połowy badanych. W przypadku rozmowy o swoim seksie byłoby gorzej. Łatwiej natomiast rozmawia się na temat zarobków innych osób – to samo dotyczy seksu. Niepokojącym jest fakt, że rozmawianie o zarobkach, aż u 20% badanych wywołuje lęk. Zapewne dlatego, że obawiają się możliwości wykorzystania, próśb o pożyczki lub lekceważenia. W przypadku seksu lęk ma znacznie większy zakres. W gabinecie większość pacjentów nie rozmawia swobodnie na temat zarobków i odczuwa zakłopotanie w przypadku pytań. Sądzę, że wiąże się z niepewnością, jak będzie oceniana ich odpowiedź. Nie mam natomiast takich problemów w przypadku pacjentów z Europy Zachodniej. Zdecydowanie są bardziej otwarci. Może to też wynikać z faktu, że w tych krajach jest większa przejrzystość finansowa, mniejsza szara strefa i oszukiwanie fiskusa. U nas ukrywa się prawdziwe dochody, kombinuje itp. W przypadku toczących z sobą wojnę partnerów bywam świadkiem szantażowania typu ‘w sądzie powiem prawdę o twoich dochodach i jak je ukrywasz’. Kobiety otwarcie o zarobkach Interesujący jest fakt, że zdecydowanie przeważają związki ze zróżnicowanymi u partnerów dochodami – z przewagą mężczyzn z wyższymi zarobkami. Zaskakuje to, że niewiele jest związków o podobnym dochodzie partnerów. W gabinecie pacjentki nie mają oporów z podaniem informacji kto w ich związku więcej zarabia. W przypadku pacjentów różnica jest wyraźna – mają opory z ujawnieniem większych dochodów partnerki. Stereotypy płci są wyraźne i nadal trwałe. Zarobki negowanym elementem atrakcyjności seksualnej Respondenci twierdzą, że zarobki nie mają wpływu na atrakcyjność seksualną. Odpowiedzi te oceniam je jako deklaratywne. Dominuje w naszej obyczajowości deklaracja znaczenia uczuć i atrakcyjności nie wiążącej się z zarobkami. Z doświadczeń terapeutycznych wynika, że nawet w przypadkach kiedy motywacją powstania związku był wysoki standard mężczyzny – to również deklarowana jest miłość do niego jako najważniejsza w powstaniu związku. W modelu atrakcyjności partnera lub partnerki zarobki nie są wymieniane, a nawet negowane. Okazuje się, że wypieranie problemu jest powszechne. Chciałbym, aby podawane odpowiedzi były prawdziwe i byłoby to dowodem upowszechniania się modelu partnerskiego w związkach. Dysponuję wynikami badań, z których wynika, że mężczyźni mający mniejsze od partnerów zarobki czują dyskomfort i są skłonni do nadinterpretowania zachowań partnerek wobec nich. Upowszechnia się model relacji partnerskich Większość badanych uważa, że nie ma znaczenia, który z partnerów zarabia więcej. Uważam, że również w tym przypadku przeważają wypowiedzi o charakterze deklaratywnym, tak jak wypada, a nie tak jak jest rzeczywiście. Jeżeli nawet tak jest, to oceniam to jako bardzo pozytywny wynik badań – upowszechnia się model relacji partnerskich i jest on postrzegany jako optymalny. Deklaratywność ujawnia pożądane postawy, nowe normy w związkach. Zauważalne to również w związkach szukających pomocy u specjalisty. Promowany jest model partnerstwa, a krytycznie oceniany tradycyjny. Program badawczy sugeruje kontynuowanie badań związków, w których zarobki partnerek znacznie przewyższają zarobki partnerów. Tego typu pogłębione i rozszerzone badania ujawnią czy odwrócenie ról w związkach jest akceptowane i nie ma wpływu na relacje. Źródło: „Polacy mówią o płacy” raport z badania TNS Polska na zlecenie serwisu marzec 2014 Image courtesy of digitalart/ FilmWhatever Works20091 godz. 32 min. {"rate": {"id":"480036","linkUrl":"/film/Co+nas+kr%C4%99ci%2C+co+nas+podnieca-2009-480036","alt":"Co nas kręci, co nas podnieca","imgUrl":" ekscentryczny, starzejący się geniusz, zmienia się radykalnie pod wpływem 20-letniej Melody. Więcej Mniej {"tv":"/film/Co+nas+kr%C4%99ci%2C+co+nas+podnieca-2009-480036/tv","cinema":"/film/Co+nas+kr%C4%99ci%2C+co+nas+podnieca-2009-480036/showtimes/_cityName_"} {"userName":"Marcin_P","thumbnail":" młodość Allena","link":"/reviews/recenzja-filmu-Co+nas+kr%C4%99ci%2C+co+nas+podnieca-9466","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} 20-letnia prowincjuszka Melody (Evan Rachel Wood) trafia do wielkiego miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Znajduje schronienie i miłość pod dachem Borisa (Larry David) - ekscentrycznego geniusza, który zgryźliwością i surowym męskim wdziękiem mógłby ścigać się z samym doktorem House'em. Gdy stateczna matka Melody - Marietta (Patricia20-letnia prowincjuszka Melody (Evan Rachel Wood) trafia do wielkiego miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Znajduje schronienie i miłość pod dachem Borisa (Larry David) - ekscentrycznego geniusza, który zgryźliwością i surowym męskim wdziękiem mógłby ścigać się z samym doktorem House'em. Gdy stateczna matka Melody - Marietta (Patricia Clarkson) dowiaduje się o nowym związku córki, zrobi wszystko, żeby skłócić ją z Borisem i posłać w ramiona zabójczo przystojnego aktora Randy’ego (Henry Cavill). Wkrótce sama jednak zostanie trafiona strzałą Amora... a właściwie kilkoma strzałami. Szalony romans Marietty z dwoma mężczyznami to dopiero początek serii przezabawnych sercowych komplikacji, które raz na zawsze rozstrzygną... "Co nas kręci, co nas podnieca". Gdy Randy spotyka w sklepie Melodie, dziewczyna ma paznokcie pomalowane na różowo. W następnej scenie lakier znika. Gdy Boris odwiedza w szpitalu kobietę, którą przypadkowo zranił, z lewej strony ekranu widać mikrofon. Kiedy Boris (Larry David) rozmawia ze swoją żoną Jessicą (Carolyn McCormick) w początkowych scenach filmu pozycja jej ramienia pomiędzy ujęciami zmienia się. Na Manhattanie jest chyba jakaś specjalna, magiczna mieszanka powietrza lub coś w tym stylu. A może po prostu maksyma "wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej" jest jedną z najsłuszniejszych, do jakich człowiek doszedł. Nie wiem, jak to działa, ale wiem jedno - Allen w Nowym Jorku to najlepszy Allen. Po kilku chudych latach (no dobrze, "Wszystko Gra" ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 75%Woody Allen - niezrównany mistrz ironii i błyskotliwych aforyzmów, powrócił ze swojej europejskiej eskapady do ukochanego Nowego Jorku. Na starym kontynencie miewał filmy gorsze ("Sen Kasandry") miewał i lepsze ("Wszystko gra") ale kwestią czasu było, że reżyser powróci do korzeni i rozstawi kamery na ulicach Manhattanu. Boris Yellnikoff, główny ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 71% jakos nie moge polubic filmow Allena :/ Inni nie wytrzymają długo:) Z niekłamanym zadowoleniem obejrzałem ten film. Bardzo dobra komedia, jeśli nie wybitna. Film ma dwie warstwy: komediową i filozoficzną, czyli cały Woody Allen. Jako, że jestem z wykształcenia fizykiem i szczególnie znam mechanikę kwantową nie ... więcej Nawet Larry David chwilami udaje Allena, no bo neurotyk, hipochondryk, plus ogólny bezsens. Już trzydzieści lat temu byłoby to nieświeże. Dziś to jak mumia egipska. Taki autoplagiat może uratować tylko coś niezwykłego: superpomysł scenariuszowy, genialne aktorstwo itp., a tu tego nie było. ... więcej Nie rozumiem tylu negatywnych komentarzy. Film jest naprawdę bardzo przyzwoity i daje do myślenia. Zakończenie mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło. Kilka razy nawet się uśmiechnąłem. Moja ocena to 9/10, chociaż myślę czy nie przeprawić na 10. Jest to jeden z naprawdę niewielu filmów do których z ogromną chęcią ... więcej Jakiś mężczyzna:"Witaj,proszę nie gniewaj się za to , że napisałem ...,dlaczego napisałem choć jestem straszy?...bardzo pragnąłbym przeżyć, (choć kilka chwil)z tak piękną dziewczyną jak TY(to widać!),i bardzo pomógłbym finansowo(2tys.)dlaczego?bo co mężczyzna w moim wieku,może dać tak młodej dziewczynie ?jak może odwzajemnić się ?myślę że najprostszym sposobem jestpo prostu dać środki finansowe , po to Byś mogłaza nie zrealizować jakieś swoje marzenia, potrzeby, i w ten sposób przyczynię się (choć w małym stopniu) do Twojej radości , zadowolenia !jestem miły , przystojny, natura romantyka,Jeżeli naprawdę jesteś osobą dyskretną,to chętnie spotkam się z Tobą,możemy wypić kawę, porozmawiać...,sama ocenisz .serdecznie szkoda że jesteś taka młoda, gdybyś była starsza łatwiej byłoby nam spotkać się."Jakaś kobieta:"w kwestiach dyskretnych jestem dyskretna; w kwestiach niedyskretnych jestem niedyskretna" Poruszam tutaj kolejny problem - sex za pieniądze, sex bez zobowiązań, sex bez miłości. Bo to niby sex za darmo, sex w związku (zalegalizowanym czy tez nie), sex z miłości jest całkowicie legalny i usprawiedliwiony - oczywiście nie biorę pod uwagę kościoła w tej kwestii ani żadnej religii. Starałam się dzisiaj ustosunkować do propozycji autora propozycji i doszłam do wniosku że...Praktycznie każdy sex jest płatny - nawet ten w związku, no chyba, że partnerzy nie zdają o swoje zdrowie i nawet nie odwiedzają lekarza. Fakt jest taki, że sex to wydatek - kobieta raz w miesiącu odwiedza ginekologa (często ma swojego zaufanego prywatnego lekarza), który przepisuje jej środki antykoncepcyjne i sprawdza czy wszystko jest ok - czy nie ma nadżerki, grzybicy czy innych nieprawidłowości. Tak więc jeśli kobieta nie podzieli się wydatkami z partnerem to może ją to kosztować około 130zł miesięcznie; mężczyzna natomiast kupuje prezerwatywy, żele poślizgowe, viagrę lub inne wspomagacze. Mężczyzna spotyka się z kobieta i ściąga spodnie i sexovną bieliznę z ciała ukochanej - za każdym razem by chciał coś innego, coś nowego, coś sexovnego bo przecież sprane gacie nie zachwycą. Tak więc reasumując: tabletki, badania kontrolne, bielizna, depilacja, prezerwatywy (wychodzę z założenia, że kobieta powinna zawsze nosić przy sobie paczkę) - to wszystko ma być na głowie kobiety a facet ma tylko używać lub raz na ruski rok podarować bieliznę swojej kobiecie? Ha, a biorąc pod uwagę fakt, że mężczyzna szuka tylko przelotnego romansu to znaczy że to cały czas jakaś dupa ma w siebie inwestować po to aby czasem się zabawić? Moim zdaniem mężczyźni, którzy oferują pieniądze za sex postępują bardziej fair niż mężczyźni, którzy są w związkach lub wolnymi elektronami używającymi sobie od czasu do czasu. Sponsor pokrywa wszystkie koszta - nie dosyć, że daje pieniądze na pigułki, gumki, lekarza, bieliznę to jeszcze dba o to żeby partnerka miała na swoje przyjemności. A nawet jeżeli poruszę tutaj kwestie religijne, to proszę mi powiedzieć czy związek w którym sex jest rutyną (nie wspominając nawet o tym, że w związkach zalegalizowanych gwałty tez się zdarzają), miłości nie ma bo się wypaliła, a żywa pozostaje tylko kwestia antykoncepcji oraz wizyt kontrolnych (bo nawet jak się kończy pożycie sexulane to do lekarza chodzić trzeba). Fakt faktem wszystko kręci się wokół kasy; i teraz pytanie, czy "pewna kobieta" powinna przystać na propozycję "pewnego mężczyzny"? A jeśli się zgodzi na sex za pieniądze to czy nie zostanie wywieziona na taczkach? „Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa….” śpiewa Maryla. Dlaczego o tego takiego cytatu rozpocząłem? A to, z bardzo prostej przyczyny. Ponieważ drodzy związkowcy, trwają rozmowy na temat wzrostu wynagrodzenia w 2015 roku. Jak wszyscy już wiemy, w najbliższym okresie planowanych jest szereg inwestycji, a dodatkowo zakład przejdzie proces modernizacji. Mimo tych zapowiedzi, podjęta została decyzja, aby w budżecie wygospodarować środki na wzrost wynagrodzenia. Oczywiście każdy wzrost uzależniony jest od wielu czynników, oraz rozmów przedstawicieli pracodawcy ze związkami zawodowymi. Za każdym razem staramy się, aby poziom wzrostu, odpowiadał bieżącej sytuacji gospodarczej, potrzebom pracowników oraz był na tyle wyważony, aby nie zachwiać ekonomią firmy. Wiadomym jest, że to członkowie związku są jedynymi zainteresowanymi, aby strony porozumiały się w tej sprawie, do nich także należeć będzie ocena negocjacji płacowych. Reszta pracowników musi z pokorą przyjąć rozwiązania, które razem z pracodawcą wypracowaliśmy, bez kontestowania podjętych decyzji. Zdajemy sobie sprawę, że jaki by poziom nie został osiągnięty, nie zadowoli on wszystkich, łącznie z nami, bezpośrednio uczestniczącymi w rozmowach. Na chwilę obecną negocjacje jeszcze trwają, a o końcowym efekcie zostaniecie powiadomieni, po osiągnięciu porozumienia w tej kwestii. W dniu 19 lutego, odbyło się spotkanie związku Solidarność z kierownictwem logistyki, dur i produkcji, które miało na celu omówienie szeregu niepokojących tematów, które członkowie związku przekazali Komisji Zakładowej. Na pierwszy ogień trafiła sprawa rotacji pracowników APT i ich dostępności w procesie produkcyjnym. Dodatkowo przekazane zostały spostrzeżenia dotyczące przydatności niektórych pracowników agencji, trafiających na linie produkcyjne. Pomimo tego, że to gorzkie słowa i każdy chce pracować, musimy pamiętać o tym, że za te osoby ktoś musi wykonać powierzone zadanie. Wiąże się to z większą ilością obowiązków spadających na was. Jestem wdzięczny za to, że chcecie na ten temat rozmawiać z przedstawicielami Komisji Zakładowej i przekazać szereg wątpliwości. Solidarność nie wstydzi się przekazać dalej ten temat, szczególnie, że coraz częściej, (jako stali pracownicy), zgłaszacie problem traktowania was, jako „zapchaj dziury”. Szczególnie odczuwacie dyskomfort, kiedy przełożeni większe zaufania pokładają w przypadkowe osoby (a może nie do końca?), niż w pracowników z wieloletnim stażem i przywiązaniem do firmy. Doszła do tego informacja o poczuciu dyskryminacji, która związana jest bezpośrednio z roczną oceną. Ta mało obiektywna ocena, stawia Was w mało uprzywilejowanej pozycji w stosunku do pracowników agencyjnych. Pogłębiło się to szczególnie w ostatnim okresie, kiedy ciężar pracy i odpowiedzialność, spadają bezpośrednio na naszych pracowników. Następnym omawianym tematem była sprawa planowania produkcji, co pośrednio zazębiło się z tematem pracowników ATP. Mimo, że polepszyła się sprawa długoterminowego planowania i ciągłości pracy poszczególnych linii produkcyjnych, jednak nie przełożyło się to, na jakość planowania bezpośredniego. O tym będziemy rozmawiać na następnych spotkaniach. Poważnym problemem, który chcieliście, aby został poruszony, była kwestia pogarszającej się dostępności do służb technicznych. Czy przyczyniły się do tego ostatnie zmiany organizacyjne w dziale technicznym? Czy może, niewystarczająca liczba pracowników technicznych zaangażowanych bezpośrednio w prewencję na działach? Nasze spostrzeżenia zostały przekazane kierownictwu, natomiast będziemy dalej analizować całą sytuację, aby pomóc w optymalnym serwisie dla działów produkcyjnych. Ostatnim tematem, który pojawił się podczas spotkania była sprawa sposobu zarządzania zespołami. Niestety z powodu braku czasu, nie został on do końca omówiony. Mimo tego Komisja Zakładowa Solidarność starała się zwrócić uwagę na delikatne kwestie związane z równowaga i priorytetem powierzanych zadań. Wbrew krążącej opinii o Solidarności, poruszany temat nie miał na celu „dokopanie” liderom lub kierownikom, lecz dotyczyły bardzo cienkiej granicy pomiędzy odpowiedzialnością za pracowników oraz wykonywaną produkcją. Chcemy tylko zaakcentować pewne zagadnienia, które zgłosili pracownicy. Jedną z nich jest sprawa wykonywania powierzonych zadań lub przejścia na inny dział i stanowisko. Jakże często odbywa się to pod presją, aby nie narazić się na negatywny odbiór ze strony przełożonego, co w konsekwencji rzutować może na ocenę pracownika. Na te fakty zwróciliśmy uwagę podczas spotkania, nie zamykając całego tematu, który będzie kontynuowany podczas najbliższych spotkań z kierownictwem.

bo to co nas podnieca