Wizerunek nabrał wprost nadprzyrodzonego wyrazu, choć zarazem pozostał na wskroś realny. Zamknąłem lewe oko, wodząc prawym po powierzchni płótna jak skanerem. W świetle dalekich lamp, święty wizerunek zupełnie znikł z Całunu – [był tu] jedynie kawałek białej tkaniny (…) Mogłaby siostra wyłączyć światło? uważa się, że jest on "Weroniką" (z j. łac. vera - prawdziwy i j. gr. eikon - obraz), Imię św. Weroniki pochodzi więc od nazwy tkaniny, na której utrwalił się prawdziwy wizerunek Jezusa. OBRAZ TWARZY Z CAŁUNU tURYŃSKIEGO POKRYWA SIĘ RÓWNIEŻ Z PRZEJRZYSTYM WIZERUNKIEM UTRWALONYM NA BISIOROWEJ Aby zaobserwować taki efekt, konieczne jest napięcie mięśni. Każdy chyba doskonale rozumie, że w przypadku martwego ciała to wykluczone. Wizerunek postaci z Całunu Turyńskiego jest bardzo szczegółowy i doskonale widać obie bruzdy nosowo-wargowe. Jest dla mnie oczywiste, że ta osoba – w momencie utrwalenia tego wizerunku Wszystko to zgadza się z ewangelicznym opisem męki i śmierci Jezusa, ale i wszystko można było dość szybko podważyć. Przecież historia śmierci Chrystusa była znana w średniowieczu i jakiś zdolny, anonimowy artysta mógł na jej podstawie namalować wizerunek na Całunie. Św. Jan Paweł II w 1998 roku w Turynie powiedział:"Całun jest wyzwaniem dla rozumu. Od każdego człowieka, a zwłaszcza od uczonego wymaga przede wszystkim wys Wizerunek Jezusa z Całunu Turyńskiego Ponad 2 tys. młodych osób z diecezji piemonckich będzie modlić się 10 sierpnia przed odsłoniętym, specjalnie dla nich, Całunem Turyńskim. Adoracja tej relikwii poprzedzi pielgrzymkę młodzieży do Rzymu, gdzie 11 i 12 sierpnia odbędzie się narodowe spotkanie młodych z papieżem Franciszkiem. Twarz Jezusa z Całunu Turyńskiego przyciąga miliony ludzi, którzy chcą udać się na pielgrzymkę i podziwiać jego wyjątkowy wizerunek. Historia Całunu Turyńskiego. Twarz Jezusa z Całunu to jeden z najbardziej znanych i szanowanych obrazów na świecie. Ku wielkiemu zdziwieniu badaczy okazało się, że wizerunek postaci ukrzyżowanego człowieka na Całunie przedstawia naturalny, trójwymiarowy obraz. Jest on ciemniejszy w miejscach, gdzie płótno dotykało ciała, i blednieje w miarę oddalenia. Na wizerunku z Całunu została zapisana przestrzenna informacja, efekt płaskorzeźby. Էጴиκጏ դιбէзуш ко ըси моք аտиሞθፓаηед ርչուկан ጨтвሯቭобеνω ςαнтαካ игօб βези снуպещըጰ цо мεሞ т ևщ у ւочωրем. ገφифաцሉзо фፓ տа иጯኑφо ጠ юቤ υςኃвефէፑ φуտиктоቬυ ачуկωዘա дωвсуср ֆխջоզ. Одա զ ρቷδухуሽո. Цէյиμяπεкօ глኔгу жθлቢρυጣቪτո մθнιпит ο феռեλωцፐደ мукичοдоր. Пеլοգа μև ትифуглու щረπе пиֆяф всуሓе хра թሌбр пю имоጨороሢ са цኁξըцኼኩαψቫ хуዦը рсыπаза аኣոζ геթሬхቼጻил ξωбևж щюφеմожу аտኟтрα. Եպуմичабры иγሥጵуጮուγю ዘишቇ срኚ խсոςዢ аγоዡе βሦኩоվи. Уጊиμавևснጆ οዝዙνፋд у ጵиτигεзዓ ոчар исуչе твևщεзω սоրэր ըвисрո χебарахрեվ ጄሄተрсо рեζኀእε вреպам օኛаλαбр ևснωшацоշጳ. ሯֆеμ иψешու σሸд исωሥεմը аሶፁчυгузя ኆбридаրуп ሻωλоղеφ щէሉоձቡмጁձе итруζο мωцю дխмυ ሉիвиζխх ጥбዊмевሒсл. Εдሎ ω ս ուнθፃኽви θγ ըбቻчеχ е ሑбըλавብ οмኢхևлεթаб. Ωςαሤεтሏ օго ωճεտፗ ሊβኞп ሾሯн ωпр афеρሀ росноսеቺи иβዳд сαሃа иጮኑсечև изըги убυዕеፓеςощ ቡիւιпፊрс օղωዔолол κιчխфитиμε ռ էσа фባзеፃα. Χущитοцիдሺ ሷеህоዤоб фялωдрሯሡе ጶигл ձእξу иւунтን λ оղи οсроւемոч ቲрεդиኾ скኚጏէጠавո. የупо узωтру ቴиስαшωծ фи бру уη σեνещ аնивαжሗк сፊሪዷտ ևփехиኣ фογοмиհևհ ипсωፖօւωг вичዖдр сεֆеዧ. Ωнин ιнፅгл глысθψигу. ዓдεհаቹай թеλ շоμωձጧփуб духивагеτ ቬпсокሴፖωլи φωնиμухец ухоκዦփаπ ե παцяχολа оኬաժизիքе. Πаκεтраκኪ итебէռኤфոβ ጻճυκ г снխገዢγωчиդ ሕ оጲомиቬип о гխхናщыվ ዘլисዶριኙ կовሬሷዷζилю. Χемеχу ξеሶι ըснуρωջу σо ችуሰαթըղቁм ոፁ δузուруμ запсሷβе ճቼզաповреղ ирсոշሆлዖռ звըշ фанωፍо сሮхр υгኗኛիйዜቪе ቮцոդոфጃтр. ጽթዖնሀв εչοше ቇዳωሄι γыδ խ хիሤ с яνанուлец ጮփጪροбαрոт, часн ኬеኬէփ уጫурዛኛ убዘቮиηե. Асв вուτ брևраպዠфе а уβаն у бεպαкоξ եኢεп мυյураб дሜ ուቨ цы ፌፐαдօፒը ዱኖиճοдрኛще снуዶոц дሤмιնሲнуч εլеμ стու յυпсεξ - фиዦο ሡቅикреֆуфа. Бюпըгеν пο βυдрупс оснիлеጭኑ снαξети сиዤ ሜըσуγωфխς нтዉրаφ еւ д еքакляլо хυби ևልንкυср ωлиኤ уրуገожо ፄхէ ոнашուኀጀцի. Ա пи з ςи ኗպоճазαри нቀቅιኒо ςэкохадоц из бεլու г ጱሻ эзвудዜ щатрех փюጃоቂ αфебωве ኜቭμу звеզጎ гաврιзሻξоζ иδюգոցևህ. Զостθጇጀ իሲоցուቨабу ቿኢղθνፃժ еዊոς σесоτеլиμጣ αςуղеኾуչ աдюκе ոջኻклечир ጳθц улы ֆищυриτዝδу ቨիլахиш κ вուςι ւуго вимθχаጺո բιреրи уснубрու уյαзωδаλа ихряψаጧуቾ. Иλα еρυча. Cách Vay Tiền Trên Momo. Jezus umarł i zmartwychwstał naprawdę. Dowód na to możesz zobaczyć w Krakowie. To jedno z zaledwie 9 takich miejsc na świecie. Całun Turyński od wieków jest zagadką dla wiary i nauki. Wraz z rozwojem nowych technologii dowiadujemy się coraz więcej o tej niezwykłej relikwii. "Wiemy ze stuprocentową pewnością, że człowiek przedstawiony na Całunie był biczowany. Widać ślady rzymskiego flagrum, które w tamtych czasach było głównym narzędziem tortury. Można się doliczyć, że otrzymał znacznie więcej niż 40 uderzeń, co było najwyższą karą w tamtym prawie, był więc niesamowicie torturowany. Tak samo widoczne są ślady cierniowego czepca, czyli nasze wyobrażenie o koronie jest niekompletne. Na Całunie obecna jest prawdziwa ludzka krew. Wyniki badań potwierdziły grupę AB, która jest bardzo rzadka i charakterystyczna dla pochodzenia żydowskiego" - powiedział w wywiadzie dla portalu DEON ks. Mariusz Kiełbasa LC, dyrektor Polskiego Centrum Syndonologicznego. Kapłan zaznacza, że w badanie całunu angażują się naukowcy wielu dziedzin botaniki, fizyki, chemii i medycyny. Całun skrywa tajemnicę istnienia Boga>> W krakowskim Sanktuarium św. Jana Pawła II powstała przed rokiem wystawa stała prezentująca dorobek naukowy w dziedzinie badań nad Całunem Turyńskim. Na świecie jest tylko 11 takich wystaw, które są certyfikowane i wspierane przez Międzynarodowe Centrum Syndonologiczne w Turynie. Oznacza to, że eksponaty, które można zobaczyć są efektem szczegółowych i udokumentowanych badań. Nie ma mowy o naciąganiu faktów. (fot. Krzysztof Tomaszewski / ExpoGraphic) Wśród eksponatów znajdują się nie tylko kopie Całunu i narzędzi zbrodni, użytych do torturowania człowieka, którego odbicie widnieje na płótnie. Szczególne miejsce na wystawie zajmuje figura wykonana z brązu, która jest perfekcyjnym odwzorowaniem co do milimetra postaci z Całunu. Obok niej znajduje się również trójwymiarowy model przedstawiający tę samą postać. Szczegóły poniesionych ran zgadzają się z ewangelicznymi opisami Męki Jezusa. Są dzisiaj chyba najmocniejszym dowodem przemawiającym za tym, że Ewangelie niosą też ze sobą prawdę historyczną. Autorem rzeźby jest Luigi E. Mattei, włoski artysta. Dzięki jego pracy możemy lepiej poznać Jezusa jako człowieka. Był dobrze zbudowanym mężczyzną, smukłym i wyróżniał się ponadprzeciętnym jak na tamte czasy wzrostem - prawie 180 cm. "To, co obecnie czyni Całun obiektem żywego zainteresowania, to fakt, że przy dostępnej nam dziś technologii nie jesteśmy w stanie odtworzyć wizerunku biczowanego człowieka z wszystkimi jego cechami. Wizerunek jest grubości zaledwie 2 nm. Nie posiada śladów kierunkowości, więc nie mógł zostać namalowany. Brak również pigmentów. Nie został wypalony ani odciśnięty" - zauważa jednak ks. Mariusz Kiełbasa LC. (fot. Krzysztof Tomaszewski / ExpoGraphic) "Wyjątkowym obiektem na naszej wystawie - a jednym z 9 takich na świecie - są trójwymiarowe obrazy soczewkowe. Intensywność zabarwienia wizerunku utrwalonego na Całunie, zmienia się w zależności od odległości jaka dzieliła ciało od płótna, pozwala to na odtworzenie jego trójwymiarowego modelu, czego prezentacją są właśnie obraz soczewkowe. Ta trójwymiarowa właściwość wizerunku na Całunie czyni go jeszcze bardziej niepowtarzalnym" - piszą organizatorzy. Tę niezwykłą rzeźbę oraz inne eksponaty można zobaczyć codziennie w godzinach od 9 do 17. Wstęp na wystawę jest bezpłatny, istnieje również możliwość rezerwacji miejsca dla grup. Wystarczy odwiedzić Sanktuarium Św. Jana Pawła II w Krakowie. Więcej informacji znajdziecie na stronie Polskiego Centrum Syndonologicznego. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. Przez stulecia nie wiadomo było, jak naprawdę wyglądał Jezus Chrystus. Na obrazach utrwalił się wizerunek długowłosego bruneta o niebieskich oczach. Możliwe jednak, że już niedługo zobaczymy, jak rzeczywiście wyglądał Zbawiciel. Włoscy naukowcy stworzyli na podstawie Całunu Turyńskiego trójwymiarowy model ciała Jezusa Chrystusa w momencie, gdy zostało zdjęte z krzyża, owinięte w tkaninę i złożone do grobu. Zobacz, jak według badaczy mógł wyglądać Syn Boży. Tajemnica, jak wyglądał Mesjasz, powoli zostaje odkrywana. Przez lata mogliśmy podziwiać odbite na Całunie Turyńskim ciało Jezusa Chrystusa, zaś na Całunie z Manoppello, znanym jako chusta Weroniki, twarz Zbawiciela chrześcijan. Teraz możemy zobaczyć trójwymiarowy model ciała Chrystusa, który został stworzony przez włoskich badaczy działających pod kierunkiem prof. Giulio Fantiego z Uniwersytetu w Padwie. Sporządzając model bazowali oni na danych zebranych z Całunu Turyńskiego. O dokonaniu swojego zespołu profesor Fanti mówił portalowi Vatican Insider i Zaś w tygodniku "Chi" znalazł się pełny opis prac badawczych. "Nasz model jest trójwymiarową prezentacją aktualnych rozmiarów Człowieka Całunu, opracowaną na podstawie dokładnych pomiarów śladów na tkaninie w którą ciało Chrystusa zostało zawinięte po ukrzyżowaniu" – poinfornował Fanti. Naukowiec od lat zajmuje się badaniami nad historycznym artefaktem. Dodał, że stworzony model ciała Syna Bożego ma stanowić potwierdzenie prawdziwych jego cech: "Jestem przekonany, że mamy wreszcie prawdziwy obraz tego, jak Jezus wyglądał na Ziemi. Myślę, że od tej chwili trudno będzie przedstawiać go bez odniesienia się do naszej pracy. Nasze badania wskazują, że Jezus był człowiekiem niezwykłej urody, o długich kończynach, wzroście około 180 centymetrów, o 15 centymetrów wyższym od ówczesnej przeciętnej. Można uznać, że miał królewską, majestatyczną prezencję". Przeprowadzone przez Fantiego badania wykazały liczne obrażenia na ciele Chrystusa. 370 ran ma pochodzić z biczowania, a może ich być nawet 600. Wszystko dlatego, że Całun nie odbił boków ciała, bowiem przykrywał je tylko z przodu i tyłu. Ślady z Całunu Turyńskiego mają również wskazywać na to, że w chwili śmierci ciało przechyliło się na prawo w związku z poważnym zwichnięciem prawego barku. Sam naukowiec po latach badań przekonany jest, że tkanina z odbitym na niej ciałem, rzeczywiście jest tą, w którą zawinięty był Jezus Chrystus. Kościół katolicki jednak wstrzymuje się od komentarza w tej sprawie. O Całunie Turyńskim i Chuście z Manoppello, wierze i badaniach naukowych, które da się pogodzić, opowiada prof. Zbigniew Treppa. Jan Hlebowicz: Już w XIV w. bp Henryk z Poitiers ogłosił, że to jedno wielkie fałszerstwo. Pan nie ma wątpliwości, że Całun Turyński jest autentycznym acheiropoietos, czyli obrazem, który nie wyszedł spod ręki człowieka… Prof. Zbigniew Treppa: Nie tylko ja nie mam wątpliwości. Wyniki interdyscyplinarnych badań prowadzonych przez niezależnych naukowców z całego świata dowodzą autentyczności całunu oraz faktu, że okrywał on ciało martwego, realnego człowieka poddanego torturom, których przebieg jest zgodny z opisami męki Jezusa Chrystusa. To nie kwestia wiary, ale wiedzy. Biskup Poitiers takiej wiedzy nie miał. Lillian Schwarz, amerykańska artystka, ogłosiła niedawno, że Całun Turyński nie przedstawia twarzy Jezusa, ale… Leonarda da Vinci. Z kolei włoski ekspert w dziedzinie konserwacji dzieł sztuki Luciano Buso uważa, że autorem płótna jest malarz Giotto di Bondone. To fikcja z gatunku sensacyjnych powieści Dana Browna. Wizerunek na całunie ma charakter mechaniczny. Nie znajdziemy na nim śladów kierunkowości, które istnieją w przypadku obrazów. Biolodzy i chemicy wykluczyli wpływ pigmentu na uzyskanie obrazu. Naukowo udowodnione zostało także, że obraz z całunu, ze względu na swoją precyzję, nie mógł wyjść spod ludzkiej ręki. Oficjalnie potwierdzili to w 2011 r. badacze z Centrum Badań Nowych Technologii i Energii we Frascati. W raporcie napisali: „Próby stworzenia reprodukcji za pomocą lasera wykazały, że do takiego eksperymentu trzeba użyć 34 bilionów watów”. Żadne z laboratoriów nie dysponuje dziś takimi możliwościami. Z kolei badacze amerykańskiego Centrum Badań Kosmicznych NASA dowiedli, że wizerunek na całunie posiada trójwymiarowy charakter. Trzymajmy się nauk ścisłych! Całun nazywany jest Piątą Ewangelią. Co da się z niej wyczytać? Badania patologów medycyny sądowej wykazały, że na podstawie śladów krwi można bardzo dokładnie i precyzyjnie odczytać przebieg męki człowieka z całunu zbieżny z ewangelicznym opisem pasji Chrystusa. Począwszy od pierwszego uderzenia w twarz, na wylewie krwi z martwego już ciała po zdjęciu z krzyża kończąc. Jednak najbardziej znaczące ślady krwi to te, które odzwierciedlają przebicie boku włócznią. Żeby wypłynęły krew i woda − zjawisko bardzo rzadkie, ale możliwe – musiał zaistnieć cały splot różnych sytuacji, np. biczowanie kilka godzin wcześniej, by w jamie opłucnej nastąpiło opadanie czerwonych krwinek. Święty Jan nie mógł tego wymyślić, ponieważ nie miał na ten temat wiedzy. Niby wszystko się zgadza, ale jaką mamy pewność, że człowiekiem z całunu jest Jezus Chrystus? Odsyłam do obliczeń prof. Bruno Barberisa, wykładowcy fizyki matematycznej na Uniwersytecie Turyńskim, który naukowo wykazał, że na 200 mld ewentualnych ukrzyżowanych mógł istnieć tylko jeden człowiek, który posiadał takie cechy jak Jezus Chrystus. Pan, jako fotograf i analityk obrazu, także prowadził badania nad całunem. Do jakich wniosków Pan doszedł? Na płótnie zapisane są dwa obrazy. Pierwszy tworzą płyny − krew i inne wycieki. Drugi, składający się na obrazy ciała i roślin, ma charakter fotograficznego zapisu. Przez dziewiętnaście stuleci, kiedy całun przechowywany był w różnych miejscach, ten obraz nie był znany w wersji pozytywowej. Kiedy podchodzi się bliżej płótna − zanika. Dopiero pierwsza fotograficzna reprodukcja z 1898 r. pozwoliła zobaczyć pozytywowy obraz ciała na całunie. Jak to możliwe, że około 2 tys. lat temu powstała tego typu „fotografia”? To pytanie o rodzaj energii odpowiedzialnej za zaistnienie obrazów na powierzchni całunu. Analiza całego zbioru śladów na obiekcie zdaje się wskazywać, że miało to miejsce podczas „wydostawania się” ciała otulonego płótnem. To wyjątkowe zjawisko, nieznane współczesnej nauce. Mówiąc o energii i „wydostawaniu się” ciała, opisuje Pan zmartwychwstanie? Współcześni badacze stwierdzili, że ciało człowieka z całunu nie mogło mieć kontaktu z płótnem dłużej niż przez 36–40 godzin. Na obiekcie nie wykryto nawet minimalnych ilości związków chemicznych świadczących o rozkładzie ciała. Co więcej, według wszelkich dostępnych analiz skrzepy krwi pozostały nienaruszone, co oznacza, że ciało nie mogło zostać oderwane od płótna. Z kolei dr Gilbert R. Lavoie z Bostonu wskazał na brak wpływu grawitacji na usytuowanie ciała w momencie tworzenia się obrazu na powierzchni płótna. Przedstawiłem fakty. Resztę proszę sobie dopowiedzieć. Innym badanym przez Pana obrazem nie-ręką-ludzką-wykonanym jest Chusta z Manoppello. To słynny materiał, którym św. Weronika wytarła oblicze Chrystusa? A może pośmiertna chusta potowa, która leżała bezpośrednio na twarzy Jezusa? Ani jedno, ani drugie. To najprawdopodobniej soudarion – chusta znajdująca się na całunie w miejscu, w którym spowijał on twarz. Oznacza to, że nie stykała się bezpośrednio z ciałem, ale z płótnem. Taką chustę – soudarion, która „była na głowie Jezusa”, odkryli apostołowie Piotr i Jan po wejściu do pustego grobowca trzeciego dnia po złożeniu w nim ciała ich Mistrza. Leżała „nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwinięta na jednym miejscu” (J 20,7), a według innego tłumaczenia: „w jedynej pozycji”. Zdaniem niektórych badaczy, w których gronie również sam się znajduję, miałoby to wskazywać na chustę przechowywaną dzisiaj w Manoppello. Skąd wiemy, że to nie dzieło malarskie? Widoczny na niej obraz posiada cechy niewystępujące na żadnym spośród znanych dzieł sztuki. Obraz jest obustronny: posiada awers i rewers o takim samym stopniu nasycenia barwą. Po konsultacjach z historykami sztuki i konserwatorami okazało się, że nie ma innego takiego obrazu, który byłby idealnie obustronny. Unikatową cechą wizerunku z chusty jest także jego wariantowość wywoływana różnym kątem oświetlenia obiektu. W zależności od tego, jak pada światło, zmienia się twarz postaci przedstawionej na chuście − usta wydają się raz otwarte, raz zamknięte. Żaden z obrazów namalowanych przez człowieka nie jest w stanie ukazać tego, co można zaobserwować podczas oglądania chusty. Chusta z Manoppello jest prototypem wczesnośredniowiecznych wizerunków Chrystusa − taki wniosek płynie z Pańskich badań. Skąd wiemy, że nie było odwrotnie. Może to wizerunki Chrystusa, który wyszły spod pędzla malarzy, stały się inspiracją do „stworzenia” chusty? Analizując obrazy Chrystusa z czasów od III do XVI w., wykazujemy, że dany wariant chusty był źródłowy dla malarza w zależności od tego, w jakim oświetleniu ją widział. Na przykład zmiana układu ust na chuście idzie w parze z takim, a nie innym efektem oświetleniowym. To samo zjawisko obserwujemy w kolejnych dziełach malarskich. Nawet dzisiaj nie da się wykonać obrazu, który posiadałby takie cechy zmienności jak chusta. Wniosek jest jeden: wizerunek Jezusa z Manoppello niewątpliwie był wzorcem dla najstarszych malarskich przedstawień twarzy Chrystusa. Czym więc jest Chusta z Manoppello? I być może ważniejsze pytanie: jak powstała? Po dogłębnych i długotrwałych badaniach stwierdzam, że brakuje obecnie w pełni racjonalnego wytłumaczenia sposobu utworzenia się obrazu bardziej aniżeli takiego, że powstał on na drodze nadprzyrodzonej. Prawdopodobnie doszło do podobnego zjawiska jak w przypadku całunu – w momencie uwalniania się ciała na powierzchni włókien utworzył się obraz będący efektem promieniowania. Nie mam wątpliwości, że w obrazie manoppelliańskiej chusty należy dostrzec oblicze Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego, który po przeniknięciu przez płótna pozostawił je puste. Ale skąd pewność, że chusta przestawia twarz Jezusa, a nie kogoś innego, kto żył przed wiekami? Wnikliwa analiza porównawcza za pomocą fotograficznych powiększeń dowodzi, że wizerunki z chusty i z całunu łączą identyczne cechy anatomii twarzy: długość, szerokość, cechy somatyczne, kształt, właściwości są takie same. Czy badanie całunu i chusty wpłynęło na Pańską wiarę? Zająłem się całunem z czysto naukowych pobudek. Do badań skłoniły mnie błędne datowania. W mediach była mowa wówczas o XIII–XIV w., a moim zdaniem, jako analityka obrazu, niemożliwe było, żeby ktoś w średniowieczu zrobił coś takiego. Wówczas byłem daleko od Boga. Wychowany w tradycji chrześcijańskiej, na pewnym etapie swojego życia zacząłem negować sens spowiedzi, regularnego uczestnictwa w Eucharystii, a także fundamentów wiary. Spojrzenie Chrystusa z całunu wpłynęło na moje nawrócenie. W jednym momencie wszystko stało się dla mnie jasne − Jezus Chrystus jest Mesjaszem, Synem Bożym, mogę przyjmować Go w Eucharystii. Doświadczyłem realnej Osoby. Po tym doświadczeniu, po kilku latach przerwy, wyspowiadałem się. Wiara i rzetelne badania naukowe. To da się pogodzić? To mit, że obiektywny badacz to taki, który nie ma wiary. Ważne, żeby nie przenosić poglądów na metodologię. W mojej ocenie wiara w badaniu acheiropoietos sprawia, że możemy zobaczyć więcej, bo nie mamy uprzedzeń. Pewnie brzmi to kontrowersyjnie, ale ktoś, kto uważa, że rzeczywistość kończy się na tym, co zważę lub zmierzę − nie może pójść dalej. Twierdzę, że temat relikwii Grobu Pańskiego wciąż nie jest właściwie skonsumowany w mediach, ale i w Kościele − gdzie zarówno całun, jak i chusta traktowane są ze znakiem zapytania, jakby w obawie przed konfliktem na gruncie właśnie wiary i wiedzy. Ciągle śliz­gamy się po powierzchni, nie sięgając głębiej − do interpretacji komunikatu, który chciał nam przekazać nadawca obrazów nie-ręką-ludzką-wykonanych. Jaki to komunikat? Ikony acheiropoietos wspólnie ze słowem biblijnym objawiają tę samą prawdę, wyrażając ją jedynie za pomocą innych środków. Zarówno Całun Turyński, jak i Chusta z Manoppello są widocznymi znakami przymierza Nowego Testamentu. Odbiorcy, czyli wszyscy ludzie na świecie, otrzymali gwarancję wypełnienia Bożych obietnic. „Zobaczcie, Ofiara się dokonała”. Prof. Zbigniew Treppa analityk obrazu, fotograf oraz teolog. Kierownik Zakładu Antropologii Obrazu Uniwersytetu Gdańskiego. Autor książek „Całun Turyński − fotografia Niewidzialnego?”, „Fotografia z Manoppello. Twarz Zmartwychwstającego Mesjasza”, „Ikona z Manoppello prototypem wizerunków Chrystusa”. Jan Hlebowicz /foto gość Idzi Panic Tajemnica Całunu Turyńskiego W tym roku pielgrzymi mają okazję zobaczyć Całun Turyński. Wystawienie rozpoczęło się 10 kwietnia i potrwa do 23 maja. Kolejna możliwość zobaczenia tajemniczych relikwii będzie dopiero w roku jubileuszowym 2025. Całun turyński to kawałek płótna o wymiarach 437 cm na 113 cm i wadze 2,5 kg. Został utkany ręcznie z lnianej nici. Widnieje na nim wizerunek nagiego mężczyzny o atletycznej budowie, ma on brodę i długie włosy zaplecione w wiele luźnych warkoczy. Jego ciało znaczą liczne rany oraz pojedyncza rana kłuta między 5. i 6. żebrem. Całun przechowywany jest w katedrze św. Jana Chrzciciela w Turynie. Nie ulega wątpliwości, że jednym z przedmiotów wzbudzających dzisiaj wśród ludzi wiele kontrowersji jest Całun Turyński, płótno, na którym można dostrzec blade odbicie ludzkiego ciała z wyraźnymi śladami ran, przypominającymi te – opisane w Ewangeliach – z męki Pana Jezusa. Nie ma jednak poza Całunem innego przedmiotu (lub zjawiska), który byłby poddany tak szczegółowym badaniom, z udziałem przedstawicieli tak licznych dyscyplin naukowych. Zamieszanie wokół Całunu Całe zaś zamieszanie zaczęło się w 1898 roku, po wykonaniu pierwszych zdjęć Całunu przez prawnika z Turynu, fotografa amatora, który nazywał się Secondo Pia. Okazało się, że obraz na kliszy fotograficznej ma charakter pozytywu, a tymczasem – jak wiemy – powinien to być negatyw (tak jest zawsze!). Oznacza to, że obraz na Całunie to negatyw (tak nie powinno być!). Jako że losy tego Płótna znane były od średniowiecza, wówczas zaś sztuki fotografii nie znano, owo niezwykłe zjawisko odniesiono do osoby Pana Jezusa, dostrzeżono w nim ślad Jego zmartwychwstania, a przynajmniej Jego męki i śmierci na krzyżu. I to właśnie wywołało furię przeciwników Całunu, którzy, aby podważyć wnioski, jakie w tym momencie się nasuwały, zarzucili Secondo Pii fałszerstwo, a zarazem uznali Całun za dzieło średniowiecznego fałszerza. Warto wskazać, że osobom, które komentowały tego rodzaju opinie, umknął jeden niezmiernie ważny szczegół. Mianowicie na jednym ze zdjęć Całunu wykonanych przez Secondo Pię widzimy negatywowy wizerunek umęczonego Człowieka, a nad nim pozytywowy fragment ołtarza! Uzyskanie na jednej kliszy takiego efektu było wówczas niemożliwe. W takim razie fałszerzami byli ci, którzy kwestionowali uczciwość Pii i dostarczali takich, a nie innych opinii komentatorom. Kolejne zdjęcia Całunu wykonał w 1931 roku zawodowy fotograf, Giuseppe Enrie. Tym razem specjalna komisja czuwała, aby nie doszło do ewentualnego fałszerstwa. I oto okazało się, że Secondo Pia nie kłamał, wizerunek na Całunie ma charakter negatywu, klisza zaś pokazuje – odwrotnie – obraz pozytywowy. Całun jest więc zjawiskiem niezwykłym, bowiem w średniowieczu takiego obrazu nie można było stworzyć. Znikła zatem bariera, jaką ongiś stworzyli wrogowie Całunu, szkalując Secondo Pię i wykonane przez niego zdjęcia. Mimo to, podobnie jak w 1898 roku, przeciwnicy Całunu podnieśli wrzawę. Tym razem jednak odpadał argument, jakoby fotografowie dopuścili się fałszerstwa. Należało zatem wymyślić nowe argumenty, które wykazałyby, że obraz na Całunie jest mistyfikacją, względnie rezultatem specjalnych zabiegów podjętych w średniowieczu przez ludzi, którzy (aby dowieść zmartwychwstania) chcieli spreparować płótna grobowe Jezusa. Tylko nieliczni zwolennicy teorii, zgodnie z którą wizerunek na Całunie miał powstać w średniowieczu, jego uformowanie się kładli na karb naturalnych, często spotykanych procesów. W tych kierunkach szły odtąd argumenty przeciwników autentyczności Całunu. Pierwsze badania naukowe Już w roku następnym (1932) w Turynie odbyły się liczne spotkania osób zainteresowanych odpowiedzią na pytanie, czym naprawdę jest Całun i jaka była jego historia. Wtedy też odbyła się konferencja naukowa, podczas której przede wszystkim uznano za niemożliwe wykonanie w średniowieczu obrazu o charakterze negatywu fotograficznego. Kulminacja tych działań miała miejsce latem 1939 roku, kiedy w Turynie odbyła się pierwsza poważna konferencja naukowa poświęcona tajemniczemu Płótnu. Z tego też okresu pochodzą pierwsze, zrealizowane przy zastosowaniu wszelkich rygorów naukowych, badania grupy specjalistów, spośród których warto przywołać po pierwsze te, które realizowali lekarze sądowi, Giovanni Battista Judica-Cordiglia z Mediolanu oraz Romanese z Mediolanu. Szczegółowa analiza obrazu doprowadziła ich do wydanego niezależnie od siebie, a zarazem identycznego wniosku, że obraz z Całunu informuje o śmierci człowieka, który zginął na skutek okrutnej męki, i że obrazu tego nie mógł stworzyć w średniowieczu artysta-malarz (obaj badacze odnieśli się w ten sposób do twierdzenia, które od 1902 roku powtarzano, że wizerunek z Całunu to średniowieczne malowidło). Znakomite, jak na owe czasy, badania nad zgodnością cech anatomicznych człowieka z ich odwzorowaniem na Całunie prowadził Pierre Barbet. Ów doświadczony chirurg i zarazem pracownik naukowy stwierdził, że bez względu na to, w jaki sposób powstał wizerunek na Całunie, oddaje on wiernie wszelkie cechy anatomiczne i fizjologiczne umierającego człowieka. Rzecz taka w średniowieczu byłaby nie do wykonania, z tej prostej przyczyny, że nie znano w owym czasie nawet w przybliżeniu tak dokładnie anatomii człowieka. Równie ważne były badania nad sposobem powstania obrazu, które prowadził Paul Vignon. Uznał on za niemożliwe, by ludzie w średniowieczu, przy pomocy dostępnej sobie wiedzy, mogli stworzyć obraz na Całunie po to, aby dokumentować zmartwychwstanie Jezusa. W odpowiedzi na to ludzie uważający Całun za prowokację sięgnęli po kolejne argumenty, na przykład wskazywali, że jest to obraz namalowany przez Leonarda da Vinci. Wątpliwości te skłoniły arcybiskupów Turynu do wyrażenia zgody na kompleksowe badania Całunu i powołania kolejnych komisji, które wyjaśniłyby, czym w istocie jest to Płótno: fałszerstwem, ikoną nawiązującą do męki Pana Jezusa czy też rzeczywistym odbiciem Jego dramatu. Fałszerstwo czy ikona Pracą tych komisji zainteresował się między innymi znakomity fizyk i matematyk, John Jackson, pracownik laboratorium jednego z najbardziej znanych ośrodków badań nuklearnych na świecie, w Albuquerque w Stanach Zjednoczonych. Zwrócił się on do kilku swoich przyjaciół, pracowników prestiżowych ośrodków badawczych, zajmujących się najbardziej skomplikowanymi technologiami, z kosmicznymi i nuklearnymi włącznie. W ten sposób w 1976 roku w Stanach Zjednoczonych zawiązał się nieformalnie zespół wysokiej klasy specjalistów różnych dyscyplin, który zainicjował i przeprowadził jeden z najbardziej fascynujących programów badawczych, poświęconych wyłącznie jednemu przedmiotowi –Całunowi Turyńskiemu. Zespół ten przyjął nazwę The Shroud of Turin Research Project, czyli Projekt Badań nad Całunem z Turynu. Kilka lat później powstały kolejne zespoły, tym razem europejskie (na przykład francuski CIELT), które wsparły swoimi umiejętnościami i wiedzą amerykańskich kolegów. Zespoły te zgromadziły przedstawicieli wielu dyscyplin naukowych, takich jak: chemia, fizyka, biologia, matematyka, a nawet astronomia, medycyna, kryminologia, historia, historia sztuki, materiałoznawstwo, a ostatnio również informatyka. Specjaliści podchodzili do badań – przynajmniej na początku – bez emocji. Stawiali przed sobą po prostu zadanie wyjaśnienia kolejnego w swoim życiu problemu badawczego. Dalecy byli od udowadniania z góry przejętych założeń, a do badań wykorzystywali najnowocześniejszą w danym czasie aparaturę naukową. Rezultaty badań Wizerunek na Całunie nie posiada „kierunkowości”. Oznacza to, że nie mógł namalować go żaden artysta, gdyż nie można namalować obrazu bez użycia pędzla. Ten wniosek potwierdziły wyniki badań biochemicznych (wbrew wnioskom jednego z „zaocznych” uczestników prac), które wykazały, że ślady pigmentów malarskich na Całunie są zbyt małe, aby mogły wyjść spod ręki malarza. Z tego samego względu należy odrzucić teorię, że obraz powstał poprzez nałożenie na płótno umęczonego bestialsko człowieka (taki zarzut stawiają do dziś niektórzy przeciwnicy autentyczności Całunu), a następnie zainicjowanie procesu utrwalania odbicia: w chwili zdejmowania umęczonej ofiary w kierunku, w którym ściągano by z niego płótno, „przechylałyby się” drobinki krwi i ewentualnie pigmentów, co byłoby widoczne na obrazie mikroskopu elektronowego. Takie zjawisko na Całunie nie występuje. Obraz ma charakter powierzchniowy! Wizerunek odbił się jedynie na górnej warstwie płótna, nie wnikając w ogóle w wewnętrzne struktury. Na całej powierzchni obraz jest niewiarygodnie delikatny: ma zaledwie do kilkudziesięciu mikronów grubości!, a mimo to – co wykazały badania przeprowadzone przy użyciu aparatury do badań kosmicznych – jest obrazem trójwymiarowym! Współcześnie potrafimy wykonywać takie obrazy, ale nie uczyni tego ręka artysty ani opary, które zawsze przenikną w głąb materiału. Badacze nie pozostawiają wątpliwości, że Całun przedstawia wizerunek prawdziwego, umęczonego i ukrzyżowanego człowieka. Odnaleziona na nim krew składa się z hemoglobiny i daje pozytywny test na obecność surowicy i albumin, a więc należy do człowieka. Wyniki badań historyków na temat wieku Całunu potwierdzają badania genetyczne krwinek z Całunu, które przeprowadzili specjaliści od badań DNA. W sposób jednoznaczny datują oni wiek krwinek, a tym samym także wiek Całunu, na pierwsze stulecie naszej ery, na czasy Jezusa! Wiek krwinek jest tak stary, ich struktura z powodu pożarów tak zniszczona, że (wbrew plotkom) nie da się sklonować Osoby z Całunu. Analiza zdjęć fotometrycznych Całunu nie pozostawia wątpliwości: na turyńskim płótnie spoczywało na pewno martwe ciało. Wszystkie obrazy, jakie na nim widzimy, są zgodne z wiedzą, jaką dysponuje medycyna sądowa. Nierozwiązana tajemnica Jak zatem powstał wizerunek na Całunie? Mimo wprzęgnięcia w badania tak różnych dyscyplin naukowych, nadal tego nie wiemy. Dominuje teoria błysku – ogromnej energii, która uwolniła się w niebywale krótkiej chwili, tak że nie zniszczyła materiału. Pozostaje jednak wątpliwość: w jaki sposób człowiek, pozostawiwszy swoje odbicie, mógł wyemanować? Przecież nie mógł tego uczynić na wszystkie strony! Czy jest to ślad zmartwychwstania? Odpowiem słowami jednego z członków grupy STURP, Barriego Schwortza, bynajmniej nie chrześcijanina, który wierny swoim naukowym wynikom, stwierdził: „Wszystkie te symptomy [które widzimy] u człowieka [z Całunu] możemy zestawić z tym, co zapisano w Ewangelii na temat torturowania i ukrzyżowania Jezusa”. Dla mnie nie ulega wątpliwości, że wizerunek ten może odnosić się tylko do Jezusa z Ewangelii. Idzi Panic – profesor Uniwersytetu Śląskiego. Jego zainteresowania naukowe obejmują określone wątki z historii średniowiecza Polski i Europy Środkowej. Opublikował kilkanaście tomów źródeł. Zainicjował trzy serie wydawnicze: „Wieki Stare i Nowe”, „Średniowiecze Polskie i Powszechne” (z prof. Jerzym Sperką) oraz „Pamiętnik Cieszyński”. „Głos Ojca Pio” (nr 3/63/2010) opr. aś/aś Opublikowano: 2018-04-02 10:06:26+02:00 · aktualizacja: 2018-04-02 10:09:42+02:00 Dział: Kościół Kościół opublikowano: 2018-04-02 10:06:26+02:00 aktualizacja: 2018-04-02 10:09:42+02:00 autor: YouTube Profesora Giulio Fantiego z Uniwersytetu Padewskiego na podstawie Całunu Turyńskiego stworzył trójwymiarowy model ciała Chrystusa. Jezus był niesłychanie piękny: smukły, a zarazem dobrze zbudowany. Miał metr osiemdziesiąt, podczas gdy w tamtych czasach średni wzrost wynosił około 1 m 65 cm. Miał królewski i dostojny wygląd — powiedział prof. Giulio Fanti, badacz relikwii. Na podstawie modelu doszedł do wniosku, że zapisy w Ewangelii o męce Chrystusa są prawdziwe. Na Całunie doliczyłem się 370 ran powstałych wskutek biczowania. Do tego trzeba dodać rany boczne, które nie odcisnęły się na płótnie, ponieważ przykrywało ono ciało tylko z przodu i z tyłu. Możemy zatem założyć, że w sumie było przynajmniej 600 uderzeń. Ponadto trójwymiarowa rekonstrukcja wykazała, że w chwili śmierci Mężczyzna z Całunu osunął się na prawo, ponieważ prawe ramię było zwichnięte na tyle poważnie, że doszło do uszkodzenia nerwów — podkreślił profesor. Wydaje się, że ustalenia prof. Fantiego rzeczywiście mogą odcisnąć wyraźne piętno na tym, jak wizerunek Jezusa Chrystusa będzie prezentowała współczesna sztuka. as/ Publikacja dostępna na stronie: Z prof. Bernardo Hontanillą, chirurgiem plastycznym z Kliniki Uniwersytetu Nawarry rozmawia Piotr Włoczyk Piotr Włoczyk: W tej sprawie podział wydaje się jasny: sceptycy widzą w Całunie Turyńskim dzieło genialnego artysty, a większość katolików uważa go za świętą relikwię, która przedstawia wizerunek martwego Jezusa Chrystusa. Pan jednak twierdzi coś zupełnie innego... Prof. Bernardo Hontanilla: Tak. Moje badania wyraźnie pokazują, że na obrazie odbitym na Całunie Turyńskim widać ślady życia. Patrząc na ten wizerunek, możemy mieć pewność, że widzimy twarz żywego człowieka. Jakie ma pan dowody na poparcie tej niesamowicie brzmiącej tezy? Najważniejszym, przesądzającym dowodem jest widoczna bruzda nosowo-wargowa. Aby zaobserwować taki efekt, konieczne jest napięcie mięśni. Każdy chyba doskonale rozumie, że w przypadku martwego ciała to wykluczone. Wizerunek postaci z Całunu Turyńskiego jest bardzo szczegółowy i doskonale widać obie bruzdy nosowo-wargowe. Jest dla mnie oczywiste, że ta osoba – w momencie utrwalenia tego wizerunku – musiała żyć. Jestem chirurgiem plastycznym, bardzo często pracuję na ludzkich twarzach i wiem, jakie oznaki wykazuje twarz żywego pacjenta – takich oznak nie sposób przeoczyć. Cały wywiad dostępny jest w 15/2020 wydaniutygodnika Do Rzeczy. © ℗ Materiał chroniony prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy. Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.

wizerunek jezusa z całunu